Nu hij een gevestigde en gerespecteerde naam is met twee hedendaagse klassiekers op zijn palmares, wordt het verleden van Pedrosa stilaan meer beschikbaar gesteld. Eenzame Harten verscheen zopas in Nederlandstalige vertaling en werpt een fijne blik op de evolutie die de auteur doormaakte in aanloop naar zijn grootse werk.
Het werk van Pedrosa valt ruwweg op te splitsen in twee delen. Er zijn de kleppers Portugal en Vier Jaargetijden, twee kolossen waarmee de Franse auteur zich als een van de groten van zijn generatie vestigde. Er is echter ook het werk dat Pedrosa voordien maakte en dat heel wat minder bekendheid geniet. Neem Eenzame Harten, dat alweer van tien jaar geleden dateert en nu opgenomen wordt in de Nederlandstalige Vrije Vlucht-collectie.
Het goede nieuws is dat, voor wie het album nog niet in het Frans in huis haalde, hiermee het oeuvre van de man weer een beetje meer ontsloten wordt. Het minder goede nieuws is dat Pedrosa ten tijde van Eenzame Harten nog niet over die overbluffende kracht beschikte die zijn latere werk zo kenmerkt. Maakt dat van Eenzame Harten een miskleun? Verre van, gelukkig. Als je als lezer even vergeet hoe hoog Pedrosa de lat later gelegd heeft, dan is dit best een fraai boek, dat de kans geeft een op dat moment jonge en beloftevolle auteur te ontdekken die, zeker qua tekenstijl, al behoorlijk wat talent tentoonspreidt.
Eenzame Harten handelt over de zielenroerselen van Paul, een jongeman die actief is in een familiebedrijf en in de knoop ligt met zijn job, zichzelf, zijn moeder en uiteraard de liefde. In een zoektocht naar rust en zichzelf, trekt Paul eropuit, een klassiek gegeven in de literatuur dat hier op kleurrijke wijze ingevuld wordt. Pedrosa laat Paul inschepen op een cruise voor singles, een boot vol eenzame harten, waar hij proeft van de geneugten des levens, maar eveneens de scherpe kantjes ervan ervaart.
Hoewel de wereld ondertussen gewend is aan fenomenen als een heavymetalcruise, is het gebruik van iets onwerelds en – zeker toen het album gemaakt werd – iets onnoemelijk oubollig als een cruise, een slimme vondst van Pedrosa. Van de benauwende wereld van een verstikkende moeder naar de gevangenschap die zo’n boot eigenlijk is: het is een vreemde, maar fascinerende stap van Paul.
Eenzame Harten laat zich vlot weglezen, niet alleen door de enigszins luchtige toon, maar ook door zijn naar Pedrosa’s normen beperkte omvang van nog geen zestig pagina’s. Dat heeft echter tot gevolg dat Pedrosa hier niet echt in het diepe duikt, waardoor het album de poëtische kracht mankeert die zijn latere werk zo onweerstaanbaar maakt.
Het valt dan ook aan te raden eerst dit te lezen alvorens je te laten overweldigen door de pracht en kracht van Portugal en Vier Jaargetijden.
