Het begint op den duur moeilijk te worden om nog iets over het Marvel-universum te schrijven zonder in herhaling te vallen. Het aantal Marvel-films dat moederbedrijf Disney de laatste jaren uitbracht zijn amper bij te houden, maar doordat ze altijd voor een veilige middelmaat lijken te kiezen zijn we tot nu toe steeds bespaard gebleven van een fiasco van Transformers-proporties.
Het concept zal intussen iedereen bekend zijn: de wereld is voor de zoveelste keer in gevaar, waarop leden van het superhelden-collectief The Avengers in actie schieten en de meubelen redden.
Marvels recentste worp, Captain America: Civil War is zowel een vervolg op The Avengers: Age of Ultron, als op Captain America: The Winter Soldier waardoor we deze, om het overzichtelijk te houden, beschouwen als “The Avengers 2.5”.
Ongeveer een jaar na het debacle in Sokovia (zie Avengers: Age of Ultron) wil de Verenigde Naties de Avengers in bedwang houden, en leggen ze hen de “Sokovia Accords” voor, waarin wordt gestipuleerd dat ze verantwoording moeten afleggen voor de schade die ze aanrichten en hun bevoegdheden worden beperkt. De aanleiding hiervan is een spectaculaire interventie in Lagos die weer resulteerde in een catastrofe waarbij opnieuw burgerslachtoffers te betreuren vielen.
Tony Stark, ofte Iron Man (Robert Downey Jr), die een geweten heeft gekregen na een gesprek met een vrouw wiens zoon is overleden bij Sokovia, gaat onmiddellijk akkoord. Collega-Avenger Steve Rogers (Chris Evans), AKA Captain America, is een grote tegenstander en weigert te tekenen. De discussie zorgt voor onenigheid, die volledig ontaardt nadat een jeugdvriend van Captain America, The Winter Soldier (Sebastian Stan), de hoofdverdachte is van een aanslag bij het ondertekenen van de akkoorden in Wenen. De verdeeldheid tussen de twee zijden, waar Iron Man en Captain America de belangrijkste rol in spelen, escaleert steeds verder: het pro-kamp geleid door Tony Stark wil volgens de nieuw opgelegde regels spelen, het kamp rond Captain America daarentegen wil van geen toegevingen weten en wordt vogelvrij verklaard. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, volgen we ook het doen en laten van de zonderlinge Zemo (Daniel Brühl), die zijn eigen onderzoek voert naar The Winter Soldier.
Captain America: Civil War begint met een indrukwekkend georchestreerde actiescène die de toon zet voor de rest van de film. De broers Russo, die al voor The Winter Soldier in de regiestoel zaten, brengen de actie vakkundig in beeld en verliezen het overzicht nooit uit het oog. De actie, die steeds in crescendo gaat met als hoogtepunt een imposant 15-minuten durend gevecht tussen de Avengers op de luchthaven van Leipzig, wordt zwierig in beeld gebracht maar de Russos weten ook wanneer het tijd is om af te remmen en ruimte aan de personages te geven, zodat de vechtscènes ook effectief een emotionele lading krijgen. De personages worden dus, wat in dit soort films weleens het geval is, niet gereduceerd tot een bende plastieken action figures die onderling wat zitten te knokken. De acteurs krijgen voldoende tekst en ruimte om daadwerkelijk te acteren. Bovendien werd ook de humor, die zo nadrukkelijk deel uitmaakt van Marvels DNA, niet vergeten.
Natuurlijk krijgt niet iedereen evenveel screentime. In die mate zelfs, dat naast pakweg Hawkeye en War Machine zelfs de villain van dienst ,Zemo, een relatief kleine rol speelt. De kans is groot dat we van Zemo het laatste nog niet hebben gezien, dus we zullen het maar beschouwen als een introductie van een nieuwe bad guy die nog zijn rol te spelen zal hebben in een volgende aflevering.
Marvel zou ook Marvel niet zijn indien er ook geen nieuwe superhelden uit hun universum geïntroduceerd worden: Black Panther (Chadwick Boseman) en een zoveelste, maar deze keer veelbelovende incarnatie van Spiderman (de 19-jarige Tom Holland). Het Marvel-universum is onderhand zo groot geworden dat het telkens opnieuw uit zijn voegen dreigt te barsten, met een stormloop van personages en plotlijnen.
Naast alle actie, geweld en discussies wordt immers ook nog de geschiedenis van The Winter Soldier uit de doeken gedaan, en dat is meteen het grootste minpunt dat we konden vinden: de aandacht tussen al die subplots wordt niet altijd even goed verdeeld. Het draait voornamelijk rond het conflict tussen Iron Man en Captain America (de grote rol van Iron Man was overigens op expliciete vraag van Robert Downey Jr), wat allicht de voornaamste reden is waarom dit onder de Captain America-noemer valt en niet onder The Avengers.
Captain America: Civil War klokt af op een forse 2u26 wat de laatste jaren de norm is geworden bij dit soort blockbusters. Gelukkig blijft het niet bij een hoop set pieces en een premisse, en wordt alles interessant genoeg gehouden, zodat we weinig naar ons uurwerk hebben gekeken. Hoewel het allemaal niet nieuw is natuurlijk: superhelden die aansprakelijk worden gesteld voor de collateral damage waar ze verantwoordelijk voor zijn werd zeer recent nog aangesneden in Batman v Superman, maar Marvel, traditioneel toch ietwat luchthartiger dan concurrent DC Comics, weet in tegenstelling tot laatstgenoemde wél wat het moet doen om de personages interessant te maken en het tempo hoog te houden.
Uiteindelijk hangt het er allemaal van af met welke ingesteldheid je Captain America: Civil War gaat bekijken. Als we de film enkel vergelijken met de rest uit de Marvel-catalogus durven we onomwonden zeggen dat dit de beste is uit die serie, en legt hij de de lat hoog voor de twee Infinity War-films die Marvel op stapel heeft staan. Of nee, eigenlijk legt hij de lat hoog voor elke superheldenfilm die we de komende jaren mogen verwachten, en dat zijn er wel wat. Voor de rest is Captain America: Civil War verre van originele, verrassende, grensverleggende cinema, maar dammit: we hebben ons wel érg goed geamuseerd.
