De manier waarop Marvel, dat in 2009 onder de vleugels van Disney kwam, haar universum blijft uitbouwen begint door de fase-matige aanpak iets weg te hebben van de Sagrada Familia, kortom een constructie waarbij niemand exact weet wanneer de laatste steen gelegd zal worden. ‘Black Widow’ voegt daar nog maar eens een aflvering aan toe.
Wie dus dacht dat Avengers: Endgame het sluitstuk zou zijn van de hele sage, is eraan voor de moeite, ook al deed die titel weinig anders vermoeden. We weten inmiddels dat het lot van Natasha Romanoff reeds bezegeld werd en bijgevolg moeten we voor deze Black Widow dus een sprongetje maken naar het verleden. Echter, om enige logica en overzicht te blijven behouden was het los van de uitgestelde release een verhaal dat veel eerder verteld had mogen worden.
Martin Scorsese deed enkele jaren geleden een controversiële uitspraak met te stellen dat Marvel-films niks met cinema te maken hebben. Menig Marvel-adept was op de tenen getrapt, maar velen zullen ook perfect begrijpen welke ergernissen precies aan de basis lagen van die bewering. De makers van deze films lijken immers steevast éénzelfde formule te volgen, waarin elk lid van het steeds verder uitdijende aanbod aan superhelden zowel solo als in Avengers-verband mag opdraven en waarbij het redden van de wereld bijna een excuus lijkt om telkens meer dan twee uren lang het publiek te overdonderen met over-the-top actie. Ook het tempo waarmee deze films elkaar opvolgen ruikt te vaak naar snel cashen, niet enkel aan de box-office maar natuurlijk ook door alle merchandising die daar telkens onlosmakelijk aan verbonden is. Gelukkig bracht dat hier en daar ook vermakelijk entertainment op, waaronder de gezamenlijke avonturen van The Avengers (met uitzondering van het oersaaie Age Of Ultron), Iron Man, Thor: Ragnarok en Captain America: Winter Soldier.
Black Widow hoort helaas niet bij dat groepje, maar is anderzijds ook wel sterker dan de middelmatige avonturen van Doctor Strange, Spiderman of Ant-Man. Beginnen doen we nog in Ohio anno 1995, waar een jonge Natasha (op dat moment nog geen getrainde vechtmachine) samen met haar zus Yelena en ouders halsoverkop moet vluchten voor agenten van S.H.I.E.L.D.. De ontsnappingspoging naar Cuba lukt, maar eenmaal daar aangekomen worden de zussen van elkaar en van hun ouders gescheiden en maken we meteen een sprong naar het heden, in dit geval de periode vlak na de gebeurtenissen in Captain America: Civil War. Een beetje voorkennis van de kijker is dus geen overbodige luxe en is ook wel iets waar de makers duidelijk van uitgaan. In die laatstgenoemde film werd immers het Sokovia-akkoord gesloten, een pact waardoor The Avengers niet langer op eigen initiatief mochten optreden en afhankelijk werden van de Verenigde Naties. Aanvankelijk werd dit akkoord nog gesteund door Natasha maar door een later conflict met het gedachtegoed van Tony Stark/Iron Man koos zij toch nog de kant van de opponenten waaronder ook Steve Rogers/Captain America. Natasha krijgt al vrij snel af te rekenen met Taskmaster, een spook uit het verleden in de gedaante van een gemaskerde schurk die de vaardigheden van de tegenstander met de minste moeite kan overnemen. Wat volgt is de gekende aaneenschakeling van duizelingwekkende actiescènes, die zich hier in ware Bond-stijl afspelen in verschillende delen van de wereld, gaande van Noorwegen, Marokko en Budapest tot een hoog boven het aardoppervlak zwevende basis (het stukje Moonraker dat we eerder in de film op een televisiescherm zien lijkt hiervan een voorbode). Verder is er nog een rood gas dat de indoctrinatie van de Widows (Natasha is slechts een schakel uit een heel leger) per direct kan omkeren, iets wat Natasha op het spoor brengt van opperschurk Dreykov (Ray Winstone). Herenigd met haar zus Yelena spoort ze haar lang verloren gewaande ouders op om samen een einde te maken aan de sinistere (maar flauw gefundeerde) intenties van Dreykov.
BIj momenten levert dat onderhoudende actie-scènes op, al is de overdaad aan de vaak tenenkrullend slechte CGI ook een zekere spelbreker. Het is dan ook een grote verdienste van regisseuse Cate Shortland (Berlin Syndrome) om naast deze obligate bombast rustpauzes in te lassen om de dynamiek en het belang van familiale banden onder de loep te houden. Natasha’s ouders Alexei (David Harbour) en Melina (Rachel Weisz) zijn immers niet wie ze pretenderen te zijn en hun verzonnen gezinssituatie was dan ook louter een dekmantel voor spionagewerk op Amerikaanse bodem. Alexei is namelijk de “Red Guardian”, de Russische tegenhanger van Captain America, maar afgezien van zijn fysieke kracht eerder een onhandige kluns en aimabele surrogaat-vader voor Natasha en Yelena. Harbour, die we natuurlijk vooral kennen uit Stranger Things, speelt die rol heerlijk en voorziet de prent van een emotionele kern die hier zeker welkom is. Daarnaast is vooral Florence Pugh (Midsommar) opvallend als Natasha’s jongere zus die altijd snedig en sarcastisch uit de hoek weet te komen en daardoor Scarlett Johansson bijna in de schaduw zet. Dat is natuurlijk geen slechte zet, want zoals de standaard ingelaste ‘post-credits’ scène laat zien zal zij haar zus moeten opvolgen in fase 4 van het Marvel-universum. Black Widow volledig afschrijven als een onnodig zoethoudertje voor wat komen gaat is, alles in beschouwing genomen, dus zeker niet helemaal terecht. Hopeloos te laat, dat wél.