Leek het er tot een paar minuten voor de aanvang van het concert nog op dat Micah P. Hinson voor een grotendeels lege Rotonde zou moeten optreden, dan liep de zaal in extremis toch nog aangenaam vol voor deze idiosyncratische rootsmuzikant.
Zeggen dat Micah P. Hinson een opmerkelijk figuur is, mag gerust een understatement genoemd worden. Hij heeft het uiterlijk van een veelvuldig gediplomeerde nerd, draagt zijn gitaar net dat tikkeltje te hoog, is gekleed als een tuinman in een te veel opgetrokken salopette en heeft een hoeveelheid brillantine in zijn haar gesmeerd waarmee hij niet moet onderdoen voor voormalig minister Willy Claes. De Texaan koketteert eveneens graag met zijn gedeeltelijke afstamming van native americans, meer bepaald de Chickasaws. Tel daar dan nog zijn serieuze bijziendheid, slungelachtige bewegingen en eigenzinnig gedrag — halverwege liep hij even doodleuk het podium af om een e-sigaret te gaan halen — bij en je kan niet anders dan vaststellen dat Hinson niet alleen op muzikaal vlak een buitenbeentje is.
Een vaste setlist had Micah P. Hinson niet bij de hand, maar quasi nonchalant keek hij regelmatig op een paar achteloos rondslingerende cd’s of — tegen het einde van het concert — zelfs op z’n smartphone om dan op het moment zelf te beslissen welk nummer hij zou spelen. Twee jaar geleden bracht hij zijn debuutalbum The Gospel Of Progress ter ere van de tiende verjaardag ervan opnieuw uit in een herwerkte versie zodat het album nu klinkt zoals hij het altijd al wou. Maar ook nu maakte dat album nog steeds de hoofdmoot van het optreden uit. Zo begon het concert met 9 van de 12 nummers van dat album. Zijn de eigenzinnige arrangementen op zijn platen altijd een van de sterke punten, dan toonde hij hier enkel gewapend met een akoestische gitaar dat zijn songs even goed in een uitgebeende versie overeind weten te blijven. Van een rustig “Close Your Eyes” over een wanhopig klinkend “The Possibilities” tot een galmend “At Last, Our Promises” wist Hinson met zijn doorleefde, korrelige stem en met een minimum aan virtuositeit steeds een maximale impact te bereiken.
Tot de hoogtepunten van de avond behoorden zeker de twee slotsongs van dat debuutalbum, een straf “Caught In Between” en het onvermijdelijke “The Day Texas Sank To The Bottom Of The Sea” dat begon met bijna onhoorbaar getokkel om hevig — naar Hinson’s normen althans, want het was op decibelniveau vooral een rustig concert — te eindigen. Uit zijn laatste studioalbum The Nothing puurde hij een handvol songs waarvan vooral een schurend “How Are You Just a Dream” en het vocaal indrukwekkende “The Life, Living, Death and Dying of a Certain and Peculiar L. J. Nichols” een diepe indruk achterlieten.
Af en toe onderbrak Hinson het concert even voor een korte monoloog. Die ging dan van de impact van het vader worden op het leven als rondtrekkende muzikant tot het opgroeien met de muziek van Nirvana en The Smashing Pumpkins, waardoor hij — nochtans afkomstig uit dé cowboystaat bij uitstek — pas op zijn vorig album een eerste country song uitbracht. Dat liedje, “On The Way Home (To Abilene)”, kreeg een pakkende versie mee.
Na nog een paar songs uit z’n andere albums sloot Hinson af met Woody Guthrie’s klassieker “This Land Is Your Land”. Waar dat nummer bij Guthrie een call to arms is, klinkt het bij de in zijn muziek veel minder politiek geïnspireerde Hinson — de ook van Guthrie geleende “This Machine Kills Fascist”-tekst op zijn gitaar ten spijt — eerder als een weemoedige treurmars. Een bisnummer volgde nog, een knappe versie van “This Old Guitar” van John Denver — de enige muzikant naar wie z’n vader luisterde — dat in tegenstelling tot het gladde origineel hier doorleefd en ruw klonk. Het spelen zonder vaste setlist is een tweesnijdend zwaard. Enerzijds houdt het de routine op afstand, anderzijds kan het leiden tot een wat richtingloos concert. Gelukkig wist Micah P. Hinson het bij het eerste te houden. Dit concert bewees nogmaals dat Hinson een unieke en te koesteren figuur is binnen de rootsmuziek.
