“De focus ligt meer op songs”, vertelde zanger-gitarist Lee Swinnen ons een paar maanden geleden over de tweede van zijn Double Veterans. En dat is niet gelogen.
Hoog tempo, verschroeiende gitaren en schreeuwerige vocalen: zo kan je Double Veterans nog altijd het beste samenvatten. En daar zijn frontman Lee Swinnen, gitarist Thomas Valkiers en drummer Niels Meukens nog steeds verantwoordelijk voor. Dat die laatste twee een verleden heb-ben bij punkband The Crackups hoor je in openingssong “Cocktail”, dat inslaat als een molotov-cocktail. Neen, Double Veterans is niet braver geworden, maar heeft nu (nog) betere nummers.
De referenties naar The Kinks, de betere proto-punkbands en meer recente uitspattingen van Ty Segall, Fidlar en consorten liggen er vingerdik op. Op The Brotherhood Of Scary Hair And Homemade Religion werd daarmee nogal in het wilde weg gebeukt. Zoals gezegd; op Space Age Voyeurism ligt de focus beter, ook wanneer meer voor de psychedelische weg wordt gekozen of wordt doorgeramd. En zelfs de “aaaah”- en “woooo”-gezangen zijn beter geplaatst.
Meestal is ”alles kapot!” het credo van de band. Het begint al bij “Cocktail”, waarin drie akkoor-den meer dan genoeg zijn om ons omver te blazen. Het nummer is een binnenkomer die qua toe-gankelijkheid vergelijkbaar is met “Beach Life”, het minihitje van de debuutplaat. Ook in de met hevige distortion doorspekte nummers “Graveyard” en “Medicine Man” ligt het tempo hoog.
Maar Double Veterans bewijst ook dat het meer kan dan (overigens doordachte) lawaairock. In de bijna-ballade “I Was Gone” wordt wat gas teruggenomen en de distortionknop wat minder en-thousiast opengedraaid, maar dat geeft Swinnen de gelegenheid om zijn niet onaardige stemgeluid in de verf te zetten.
Na vier nummers zijn ze nog lang niet uitgeraasd. Door het heerlijk catchy “Nicotine Girl” heeft u weer het gevoel dat het al zomer is. Het langste nummer van de plaat “I, You” is de uitschieter van de eerste helft en meteen het meest psychedelische van het hele album. Daarna passeert met “Leave Me Alone” weer een heerlijke brok garagerock de revue. Dat nummer vat deze plaat het beste samen: tegelijk to the point en verschroeiend.
Het titelnummer, een soort akoestisch intermezzo, duurt amper twee minuten, maar dat maakt het er niet minder pakkend om. Opnieuw, ideaal voor in de zon. Toch nood aan wat decibels? Geen paniek, want daarna trekt de band in twee nummers nog eens alle garageregisters open om apestoned al solerend te eindigen (“The Trip”).
Op Space Age Voyeurism gaat Double Veterans een stap verder richting betere num-mers. Zet de plaat op en u voelt weer wat het is om een rockende twintiger te zijn. En wie nog jong is en de plaat door zijn boxen blaast, zal al uitkijken naar een bloedhete zomer. Laat die festivals maar komen!
Double Veterans stelt morgen Space Age Voyeurism voor in Het Bos in Antwerpen.
