Een vertwijfelde duivelaanbidder of een lichtend kritisch baken in een zee van opgeblazen hypocrisie; de meningen over Marilyn Manson blijven anno 2015 nog steeds verdeeld. De androgyne rocker liet het in Brussel alvast niet aan zijn hart komen.
In een niet zo ver verleden stond een passage van het bekendste lid van de Kerk van Satan gelijk aan een immense golf van verontwaardiging bij de christelijke goegemeente. Albums zoals Mechanical Animals of Holy Wood werden tegelijkertijd verheerlijkt én verguisd en de vele personages die Brian Hugh Warner plaat na plaat voor zichzelf creëerde, konden makkelijk concurreren met historische muzikale alter ego’s als pakweg Ziggy Stardust. Vandaag lijkt de ster van een van de meest controversiële artiesten van de voorbije decennia niet alleen tanende; het ogenblik dat jonge kinderen schaamteloos hun weg vinden naar een brutaal totaalspektakel dat gemakkelijkheidshalve onder de noemer shockrock geplaats kan worden, weet je dat er wat schort aan je imago van aanhanger van het Kwade.
De grootste onvoorziene tegenvallers? Een aantal opeenvolgende teleurstellende platen, een mislukt huwelijk met een puberende actrice en megalomane kunstwerken die eerder dienst deden als publiciteitsstunt om de aandacht van de tegenvallende platenverkoop af te leiden. Ondertussen ligt de aandacht gelukkig opnieuw op de juiste prioriteiten; begin dit jaar verraste de groep met The Pale Emperor, een eerder ingetogen album dat netjes de thematische kruitlijnen uit de hoogdagen volgde. Muzikaal gezien bevatte de plaat niet al te veel buskruit, maar dat euvel wordt ruimschoots goedgemaakt door de opruiende back catalogue waar de band uit kan kiezen. De Brusselse passage — een van de vele stops tijdens de Hell Not Halleluja-tour — werd zo gekenmerkt door een brutaal tempo dat enkel en alleen werd verlaagd om het publiek even op adem te laten komen. “Disposable Teens”, “mOBSCENE” en “Sweet Dreams (are made of this)” voelen als een knetterende zweep die systematisch je bebloede rug net dat tikkeltje dieper openrijt, terwijl “Tourniquet” of “The Dope Show” je de kans geven je wonden netjes te verzorgen. Doorheen het optreden ontbindt Warner duivel na duivel om zo als bezetene over het podium te kronkelen. Niemand die dan ook vreemd opkijkt wanneer de ziekelijk bleke frontman tijdens “Irresponsible Hate Anthem” als een dronken en opgefokte politicus zijn eigen spreekgestoelte probeert te berijden.
Beweren dat je geen waar krijgt voor je geld is een boutade die je tijdens een van de doortochten van de Mephistopheles van Los Angeles de kop kan kosten. Visueel pakt Marilyn Manson uit met een vreselijk strakke en uitgekiende show; jammer genoeg kan de frontman niet altijd mee. Warner is uiteraard geen piepkuiken meer, maar toch krijg je als opmerkzame fan regelmatig de indruk dat het allemaal wat te snel gaat voor de man. Het feit dat de zang ook effectief live gebeurt, komt de totaalervaring eigenlijk niet ten goede. Nu ja, muziekliefhebbers die aangeven naar dergelijke optredens te gaan kijken om te genieten van de uitstekende zanglijnen zijn vast potdoof; maar het gegeven dat de zang op regelmatige basis ondergeschikt leek te zijn aan de rest van de show, mag je niet onder de mat vegen als detailkritiek. Niemand die perfecte octaven verwacht, maar die hijgsalvo’s veroorzaakt door uitputting hoeven nu ook weer niet.
Helemaal overstag ging het publiek in Brussel niet. Naast de puntjes op de spreekwoordelijke klinker werden absolute kleppers als “Rock Is Dead” of “The Fight Song” gretig gemist. Eindconclusie? Een totaalspektakel waarbij de belangrijkste pijler niet altijd even gefundeerd op het podium stond. Of dat onvergeeflijk is hangt enkel en alleen af van het perspectief dat je als fan hanteert.
