Dat het Kurt Vile niet zo goed afging, gisterenavond in de AB. Kurt Vile lijkt dan wel een slacker rechtstreeks uit een film van Richard Linklater weggelopen Dazed And Confused , maar ondertussen is hij wel een succesvol muzikant geworden. Dat bewees hij gisteravond ook in een propvolle AB: met het uitstekende b’lieve i’m goin’ down heeft hij definitief de stap naar een groter publiek gezet, maar gisteravond stonden technische problemen en gebrek aan concentratie een absolute triomftocht in de weg.
Vile had de avond voordien in Amsterdam opgetreden, en of het nu lag aan de substanties die hij daar op een dienblaadje heeft gekregen, dan wel aan kleine technische mankementen die het tempo uit het optreden haalden, Vile was hoe dan ook niet op zijn paasbest. Het begon in ieder geval al krom: de uiterst citeerbare strofes van opener “Dust Bunnies” verzopen in een muur van gitaren en Vile deed niet eens de moeite om zijn woorden op een verstaanbare manier te articuleren. Vertwijfelde blikken alom.
Ook “Pretty Pimpin’”, het nieuwe anthem voor twintiger-yuppies met een existentiële crisis, had niets van het zorgeloze, lichte sfeertje vanop plaat. Twee elektrische gitaren maakten van het nummer een roestig, stug ding dat zich krakend en puffend richting applaus begaf. Het was nochtans het eerste herkenningspunt in de set: er werd vanuit het publiek luidkeels meegezongen met “I woke up this morning / didn’t recognize the boy in the mirror”, maar Vile voelde het niet.
Of hij altijd zo is, geen idee, maar gisteravond beperkte Vile zijn interactie met het publiek tot enkele bijzonder storende “HU”-oerkreten en er was geen ruimte voor gitaarsolo’s of langgerekte, uitgesponnen nummers. “Wakin’ On A Pretty Day” had nochtans een absoluut hoogtepunt kunnen zijn – een van Viles allerbeste nummers – maar kende een valse start en klonk voor geen eurocent oprecht. Vile mompelde wat in de microfoon, de elekrische gitaren mochten weer alle nuance of ruimte uit het nummer wringen en er was blijkbaar opnieuw geen tijd voor gitaarsolo’s. We hadden het dan liever niet gehoord, om eerlijk te zijn.
Het is van de andere kant ook moeilijk te zeggen hoeveel bij Vile zelf lag, of gewoon aan de technische problemen, van slechtgemixte gitaren tot een moeilijk in te pluggen akoestische gitaar in de bisronde. Wat gelukkig wel goed was: zijn band die jammer genoeg te weinig de kans kreeg om uit te pakken met wat ze werkelijk in zich hadden. Dat kwam pas naar buiten bij “I’m An Outlaw” waarop Vile de banjo mocht uithalen (van zijn banjospel hadden we wel meer willen horen) en ook het rustige “Wheelhouse” kwam bijzonder goed uit de verf. Vile heeft grappige, mooie teksten en op deze nummers kon je ze eindelijk min of meer begrijpen.
De momenten dat alles volledig in zijn plooien viel, was het wél fantastisch: Vile herpakte zich in de laatste twee nummers voor de bisronde volledig met een gedreven “KV Crimes” en een weergaloos, overweldigend “Freak Train”, afkomstig van zijn Childish Prodigy zijprojectje: de moddervette drums (die trouwens de hele set lang bijzonder goed klonken), de knarsende gitaren, Vile die de ziel uit zijn lijf stond te spelen en te zingen en het publiek dat in een soort van collectieve trance viel, ja, dat beviel ons.
Ook de bisronde had slechter kunnen zijn. We schreven al over “Wild Imagination” dat op plaat b’lieve i’m goin’ down geen sterkhouder was, maar gisteravond werkte het beter dan voorheen. Daarna nam Vile de akoestische gitaar ter hand, vroeg om verzoeknummers en speelde op zijn dooie gemak nog het prachtige “All In A Daze Work” en publiekslieveling “Baby’s Arms”. Het was een mooie revanche na een concert met een latent gebrek aan flow en consistentie.
We zijn er zeker van dat dit concert Viles succes niet in de weg zal staan, daarvoor hebben we teveel mensen met een Vile-plaat uit de AB naar buiten zien gaan. Het is echter jammer dat Vile de songs en de band heeft om een concert lang te begeesteren, maar dat het ondanks dat toch niet gelukt is gisteravond. Ja, hij werd geplaagd door technische problemen, maar boven alles hadden we liever wat minder nummers op de setlist gezien en Vile zoals op plaat er zijn tijd voor zien nemen: lui, rustig, op het gemak, niet bang voor een langgerekte gitaarsolo of drie. Geen triomftocht dus, eerder een pyrrusoverwinning.
