Nadat ze vorig jaar al een van dé platen van 2015 afleverden, mochten The Antlers donderdagavond ook aantreden in het Rivierenhof, en zo stond de wereld tussen de verlichte bomen anderhalf uur lang even stil.
Een tijdje terug gaf de groep uit New York al een betoverend concert in de AB, en dat was nu niet anders, op deze sfeervolle locatie die bovendien zo aansloot bij de muziek. Waar de groep toen nog versterking kreeg van een extra multi-instrumentalist, was ze nu weer herleid tot het oorspronkelijke trio Peter Silberman, de subtiel drummende Michael Lerner en Darby Cicci, waarbij zeker die laatste telkens haastig synthesizer, effecten en trompet moest afwisselen. Toch vielen alle puzzelstukken uiteindelijk mooi in elkaar. Daarbij kreeg het publiek vooral een dwarsdoorsnede van het oeuvre van de Amerikanen, met een lichte nadruk op Familiars en hun onaantastbare meesterwerk Hospice. Zo trapte de groep hun concert op gang met een bezwerend “Drift Dive” van de ep Undersea van enkele jaren terug. Daarna volgde meteen een onheilspellend en beklemmend “Doppelgänger”, waaraan de drie vervolgens een verschroeiende coda meegaven, iets wat ze wel vaker zouden doen deze avond. Met een ingetogen “No Widows” viel de groep daarna weer terug op haar vertrouwde pootjes, om daarna met die diep kervende openingszin ” I wish that I had known in that first minute we met / The unpayable debt that I own you” een magnifiek “Kettering” in te zetten, en het openingsnummer van die emotionele kopstoot Hospice blijft beklemmen tot op het bot.
Helaas mist het op plaat al even mooie “Atrophy” die subtiliteit wat, iets wat ook bij “Shiva” wat stoort, en de groep lijkt deze nummers het nieuwe, wat vollere geluid van Familiars te willen aanmeten, terwijl het juist die heel specifieke sfeer en klank van Hospice is die de kracht van de twee songs uitmaakt. Maar uiteindelijk hadden zelfs deze nummers hun momenten en kregen wij toch weer kippenvel over heel ons lichaam. Enkel “Director” begon na een tijdje echt wel té kabbelend aan te voelen. “Parade”, ook van Familiars, was dan weer zeer stevig uitgevoerd, waarna voor de laatste tien minuten de hoogtepunten uit Burst Apart, “I Don’t Want Love” en “Putting The Dog To Sleep”, werden bovengehaald. Die plaat zal wel nooit ons favoriet album van The Antlers worden, maar op de uitvoeringen die de groep hier voorschotelde, viel niets aan te merken, en met een vurige gitaarcoda nam de groep een eerste keer afscheid. Echt afsluiten deed de groep met een ingetogen “Sylvia”, dat hier voor de verandering een zeer kalm refrein meekreeg, en een werkelijk huiveringwekkend mooie uitvoering van “Epilogue”. De gitaar van Silberman was een heel nummer lang bijna breekbaar, maar ook de pianopartij van Cicci deed tranen in de ogen springen. Ten slotte barstte alles dan nog een allerlaatste keer verschroeiend open, een magistraal einde voor een zeer mooi, breekbaar, subtiel maar ook van een aantal stekelige weerhaken voorzien concert. En terwijl iedereen zich verspreidde over het verlichte bos, begon de tijd weer zachtjes te lopen.
