Schuchter Motownmeisje of toch zorgeloze rockchick? Misschien gaf Natalie Prass nog geen volledig en waarheidsgetrouw beeld van wie deze getalenteerde zangeres eigenlijk is.
Hoewel Prass’ titelloze debuut best aardig klonk, was het meisje uit Virginia op plaat nog iets te braaf om een permanente plaats in onze cd-speler op te eisen. In de Botanique liet ze gisteren echter een heel andere kant van zichzelf zien: met haar zwarte lederen rokje, valse(?) krullen en Zuiderse accent – “How y’all doin’ tonight?” – leek ze nog het meeste op een wulpse serveerster uit een of andere klasseloze cocktailbar. Nee, dat is misschien een beetje streng: de 29-jarige zangeres oogt immers best fris, en haar energie en humor maakten het optreden van gisteren tot een luchtige viering van fijne seventiespop.
Maar ook qua geluid waren er veranderingen doorgevoerd: voor weelderige arrangementen zoals op haar debuutplaat was er geen budget tijdens deze tournee, en dus zorgen enkel een gitarist, een bassist en een drummer voor de begeleiding. Al kan Prass live gelukkig bogen op de diensten van Trey Pollard, de arrangeur en co-producer van haar album, die blijkbaar aardig met de elektrische gitaar overweg kan. Het gevolg was een iets stoerder geluid dat toch genuanceerd genoeg was om Prass’ rijke songs te ondersteunen, en dat bovendien authentieker overkwam dan de soms nogal gelikte Motown van haar album. We schreven het zelf ook al: sommige nummers hadden een nogal hoog Disney-gehalte, al moest Prass daar gisteren vooral mee lachen. En het dient gezegd dat de eenvoudige, rechtdoorzee versie van “It Is You” best genietbaar klonk in de Rotonde.
Het uitgeklede “Christy” was dan weer een getrouwe vertolking van de al vrij sobere albumversie, terwijl sterke nummers als “Bird Of Prey” of “Violently” duidelijk niet staan of vallen met deze of gene inkleding. Verder trakteerde Prass het publiek ook nog op covers van Ryan Adams, Anita Baker en Janet Jackson en bracht ze twee zeer leuke nieuwe songs – waarvan vooral “Jazz”, met zijn acrobatische zangpartij, erg origineel en verrassend klonk. Haar meest geanticipeerde nummers bewaarde ze voor het einde van de set: de bitterzoete klaagzangen “My Baby Don’t Understand Me” en “Why Don’t You Believe In Me” ontpopten zich tot licht euforische meezingers die het publiek zin gaven om te feesten. En dat is best bijzonder, gezien de onderkoelde teksten van deze Amerikaanse songschrijfster.
Maar net zoals die andere 29-jarige seventiesrevivalist Tobias Jesso Jr., vindt Prass het blijkbaar niet echt nodig om zichzelf serieus te nemen. Zo sloop een grapje over een niet nader genoemde fastfoodketen zelfs de tekst van een van haar nummers in, en liet ze zich in haar bindteksten liever iets onnozels ontvallen dan de stilte te laten spreken. Of hoe je met weemoedige liedjes en een innemende persoonlijkheid toch nog voor een avond zorgeloze pret kunt zorgen.
