Wie hersenloze dansmuziek zoekt, is bij Shamir aan het verkeerde adres. Met zijn ingenieuze pop pakte hij gisteren voor de eerste keer een Belgische zaal in. In de AB Club gaf hij zich bloot, maar toch bleef hij enigszins een enigma.
Het was slechts een week geleden dat Shamir Bailey zijn eerste LP Ratchet op de wereld had losgelaten, maar toch zat de AB Club nagenoeg stampvol. Het is een bescheiden zaaltje, akkoord, maar het publiek had er duidelijk zin in: na het beleefde applaus voor Samowar – die haar stem door samplers en loop stations joeg en tot een brok gedurfde elektronica omvormde – klonken de aanwezige muziekliefhebbers extra enthousiast toen Shamir het podium betrad. Velen kwamen waarschijnlijk om de pop rap van single “On The Regular” te horen, al bewees Ratchet toch al dat de 20-jarige Afro-Amerikaan meer in zijn mars heeft dan dat ene hitje.
Aftrappen deed Shamir met albumopener “Vegas”, en even vreesden we dat dit optreden vooral een slaafse vertolking van zijn debuutplaat zou worden. Dat bleek echter loos alarm: na dat lichtjes slepende eerste nummer – dat overigens ook op plaat al redelijk gezapig klonk – liet hij een uitbundig “In For The Kill” op het publiek los, dat prompt aan het dansen sloeg. Onmiddellijk werd ook duidelijk dat het een goed idee van Shamir was om echte muzikanten mee te brengen: de energie spatte van het podium en daar was de trefzekere drummer zeker niet vreemd aan. Voeg daarbij de bevallige jongedame achter de toetsen en de achtergrondzangeres die met komische stemvervormer speelde, en het resultaat was een band die de coole house en disco van Ratchet moeiteloos tot leven wist te brengen.
Echt loskomen deed Shamir zelf pas bij het bekende “On The Regular”, dat een vroege plaats opeiste in zijn set. De jonge zanger schreed van de ene naar de andere kant van het podium terwijl hij zichzelf schaamteloos in de bloemetjes zette: “Yes yes I’m the best/Fuck what you heard/Anything less is obviously absurd”. Niet dat het publiek daarvan echt overtuigd moest worden: frisser dan dit wordt feestmuziek echt niet, dat maakten euforische versies van “Hot Mess”, “Make A Scene” en “Call It Off” des te duidelijker. Toch veranderde Shamir nog niet helemaal in een beest bij het afwerpen van het juk der verlegenheid, daarvoor heeft hij misschien nog niet genoeg podiumervaring opgedaan. Het is afwachten wat een beetje meer tijd op dat vlak met hem zal doen.
Al is hij ook nog steeds in touch met zijn meer schuchtere kant, wat in het eclectische “Darker” hoorbaar was. “It’s getting harder/To contain the truth,” zong de uit de buitenwijken van Las Vegas afkomstige twintiger, maar gisteren was de waarheid helaas dat de song nogal plompverloren tussen de dansplaten stond. Shamir is eenvoudigweg te beperkt als zanger om een dergelijk uitgekleed nummer op zijn eentje te dragen, zeker wanneer hij in het refrein duizelingwekkende hoogten opzoekt. Op zich is het vergeeflijk dat zijn repertorium nog niet voor de volle honderd procent op punt staat, maar het is wel verwarrend om van Shamir zelf te vernemen dat hij “Darker” als zijn belangrijkste nummer tot nu toe beschouwt. Het doet een mens zich afvragen of Shamir en zijn publiek wel fundamenteel hetzelfde willen.
Bovendien leek hij niet helemaal te snappen waarom het nochtans geweldige “Demon” een favoriet van velen is, en het was dan ook niet geheel verwonderlijk dat het nummer gisteren iets minder begeesterd klonk dan op de plaat. Aan de andere kant trakteerde hij de aanwezigen dan weer op een bezwerende versie van “I Know It’s A Good Thing” uit zijn debuut-EP Northtown, een emotioneel disconummer dat zeker gesmaakt werd ondanks het feit dat weinigen het leken te kennen. Op het einde volgde er nog een energiek “Head In The Clouds”, waarna Shamir traditiegetrouw het publiek indook om iedereen te knuffelen. En de pathos van bisnummer “I Will Never Be Able To Love” – eveneens uit Northtown – deed ten slotte waar “Darker” niet in slaagde: het publiek volledig stil krijgen. Alleen achter de synthesizer toonde Shamir zich een echte diva die de aanwezigen moeiteloos uit zijn hand liet eten. Zo zorgde hij toch nog voor een verrassing, en bevestigde hij wat al lang duidelijk was: dat hij niet voor een gat te vangen is.
