De semilegendarische passage in Hasselt en de enthousiaste kritiek over de erop volgende albums In Our Midst (uit dat zelfde concert) en Injuries (2014) hadden duidelijk hun werk gedaan, want De Singer was goedgevuld en zag een band aan het werk die zijn troeven beter dan ooit onder de knie had. Martin Küchen en de zijnen zorgden opnieuw voor een feest van groove, emotie en een uitbundige klankkleur waar geen maat op stond.
Ondanks de sporadische concerten had het er dan ook alles van dat het nonet als een hechte eenheid aan de meet gekomen was. Niet dat de muziek uitgevoerd werd met een klinische precisie, want die ademt, leeft en schuurt met passie, waardoor al die stemmen, instrumenten en geluiden met nog meer impact gecombineerd worden. Los van de enorme melodische en harmonische weelde, met muzikanten die elkaar voortdurend doorkruisten, aanvulden en aanmoedigden, had het natuurlijk ook nog eens die onstuitbare stuwing en dat oorverdovend luid kloppende hart. Angles 9 speelt muziek die het grote gebaar niet schuwt. Het is die van een gedachte die aanvankelijk sluimert en wringt onder het oppervlak, maar gewoonweg geen privékwestie kan blijven. Het moet eruit in een extatische schreeuw. Soms gepijnigd, wrang of ontredderd, net zo vaak euforisch of hoopvol.
Vanaf opener “European Boogie”, afgetrapt door een zinderende solo van vibrafonist Mattias Ståhl, werd het een feest van de overvloed. Küchens composities zijn massief, memorabel en lineair, maar er gebeurt ook zoveel in de diepte en bevat zo veel gelegenheid voor de individuele muzikanten om hun visitekaartje achter te laten, dat het een onophoudelijk komen en gaan is van bewegingen. Of neem nu “By Way Of Deception”, aan het einde van die eerste set. Een stuk met zo’n rijkheid, zoveel pieken en dalen, tumult en semichaos, geluiden uit zoveel geografische hoeken (Spanje, Nigeria, de Balkan), dat het aanvoelt als een tomeloze suite die naar believen uitgezet kan worden.
En die combinatie zorgt er dan ook voor dat de band al net zo genadeloos kan uithalen op lagere volumes en een slepend tempo. “Today Is Better Than Tomorrow”, dat voor het eerste verscheen op tweede album Epileptical West, vormde zo de zwartgeblakerde aanloop naar het intussen klassiek geworden “In Our Midst”. Küchen wiegde hen een weer en riep aanmoedigende kreten, terwijl trombonist Mats Äleklint naar goede gewoonte spectaculair soleerde op trombone, maar al net zo gedreven weerwerk kreeg van baritonsaxofonist Eirik Hegdal en trompettist Magnus Broo, die opnieuw tekende voor de gierende climax.
Binnen de tweede set werden die twee gezichten die als de onlosmakelijke verbondenheid van een tweeling rond elkaar wentelen opnieuw prachtig uitgespeeld. “Ubabba” zorgde voor een zomers dansfeest dat herinnerde aan de even aanstekelijke als geëngageerde muziek van Fela Kuti, terwijl daarna in het donkere drama gedoken werd met het prachtige tweeluik “A Desert On Fire/I’ve Been Lied To”: van loodzwaar breedbeeldisolement tot een rijkgevuld klankenpalet. Invallend bassist Torbjörn Zetterberg nam de solo in het scharniermoment niet zomaar met verve over, maar maakte indruk met een intens staaltje expressie vol repetitieve elementen en Oosterse klanken, waarna de wentelende machine terug op gang werd gebracht. Ook mooi om te zien hoe drummer Andreas Werliin achter die muur van blazers het hele zootje manisch bij elkaar zat te borstelen. Of kornettist Goran Kajfeš, die plompweg een dolk in je hart plantte met een stotterende uitbarsting.
Liefhebbers van het vrije werk kwamen pas echt aan hun trekken in bisnummer “Injuries”, dat in de eerste helft een opener koers vaart. Eerst met een trio waarin pianist Alexander Zethson kon uithalen met donderende clusters, daarna met een collectief heen-en-weer-gekets, vurig geschetter en getoeter dat meer dan eens herinnerde aan de primitieve power van de fire music uit de jaren zestig en zeventig. En dan die wending en bloedmooie finale die je netjes deed landen in een wurggreep. Angles 9 grijpt je bij de strot zoals weinig vergelijkbare bands dat doen.
En dan stak toch weer de bedenking op dat een band van dit formaat eigenlijk nog meer verdient. Meer voldoening dan spelen in een club als De Singer zal het nonet niet snel meemaken. Sound, interactie en atmosfeer staan er immers op een onverzettelijke lijn en voor het publiek zit er niets anders op dan die overweldigende muur van geluid en emotie te ondergaan. Maar toch stelde je je opnieuw de vraag: zou deze band op een goede dag dat podium van, pakweg, Jazz Middelheim niet gewoonweg schoonvegen? Want met dit vuur en die composities komt Angles 9 aan de meet als een pletwals waar geen defensief tegen opgewassen is. Machtig concert. Alweer.
