De Vlaamse striptalenten blijven welig tieren. Maarten De Saeger komt eindelijk met een eerste album op de proppen. Mijn begrafenis is een sterk en zeer beloftevol debuut.
Met het verschijnen van Mijn Begrafenis lijkt Maarten De Saeger wat uit het niets te komen. Deze strip mag dan wel een debuut zijn, toch heeft De Saeger de afgelopen jaren al heel wat bewezen op het vlak van strip en illustratie. Zo maakte hij voor de site Pulp De Luxe al het verhaal Hattie (dat hij in eigen beheer ook al uitgaf) en nam hij met kortverhalen deel aan de Knack Focus Stripprijs en de Benelux Beeldverhalen Prijs. Als inkleurder werkte hij al samen met Simon Spruyt voor diens SGF en De Furox. Tegelijk leverde hij zijn illustraties al aan diverse opdrachtgevers. De laatste jaren werkte hij tussendoor verder aan Mijn begrafenis, zijn ‘officiële’ debuut.
Arnon is een would-be schrijver. Tegelijk is hij een regelrechte egoïst die anderen volop gebruikt voor zijn eigen voordeel. Empathie lijkt hem vreemd. Het verhaal start met Arnons begrafenis. Eén voor één vertelt Maarten De Saeger het relaas van enkele personen die in de loop van het leven van Arnon een rol gespeeld hebben. Gaandeweg legt hij dit alles samen tot één mozaïek die een weinig fraai beeld geeft van Arnon. Aan het einde van het album gooit De Saeger alles nog over een andere boeg, zodat de verwachtingen van de lezer overhoop gegooid worden. Net in die verrassing schuilt de aantrekkingskracht van het album.
Hoe Maarten De Saeger het klaarspeelt weten we niet, maar we bleven gefascineerd de belevenissen van de anti-held Arnon verder lezen. Sympathie voor het hoofdpersonage is er niet bij in Mijn Begrafenis, maar toch wilden we weten hoe die Arnon nu uiteindelijk aan zijn einde gekomen was en of de verhalen van zijn veroveringen hiertoe geleid hadden. Met een aparte invalshoek en een niet-chronologisch verteld verhaal slaagt De Saeger erin uit de massa aan strips te springen. Hij heeft een debuut gemaakt dat de beloften van zijn kortere werk zeker bevestigt.
Grafisch sluit de stijl van Mijn Begrafenis aan bij de Franse school. Toch gaat De Saeger verder dan het kopiëren van voorbeelden. De kleuren in dit album dragen ook bij tot de sfeer. Met de wat nostalgische tinten benadrukt de auteur dat de verhalen zich meestal in het verleden afspelen. Bruinige tinten ondersteunen dat perfect. Tekeningen en scenario zijn tegelijk heel leesbaar én voldoende ambitieus. En dat heeft de Antwerpse uitgeverij Bries ook door, want met een stijlvolle uitgave voor dit gloedvolle debuut biedt ze dit nieuwe talent een eerste podium aan om u tegen te zeggen.
