Vijf jaar moesten we de gekte van Team William missen. Zestig lange maanden waarin we het zonder ongein en idiotie op de Vlaamse podia moesten doen. Het zal blijven duren, zo bleek vrijdag in de Vooruit bij de voorstelling van Drama, de lang uitgestelde tweede, maar het is niet erg: het nieuwe Team William is een strakke hitmachine geworden, die nog een eeuwigheid mee kan.
“Het was tijd dat we nog eens buitenkwamen”, grijnst Floris De Decker breed na twee nummers. Het is dan ook echt lang geleden, en waarom dat zo is geweest, is de laatste weken ondertussen voldoende breed uitgesmeerd — een depressie, meneer, maar ze is voorbij — om het vandaag bij de enige nodige vaststelling te houden: Team William is terug en staat strakker dan ooit.
Natuurlijk is opener “Ocean Fire” dus een schijnmanoeuvre. Nog even gas inhouden, vooraleer het pedaal knal tegen de vloer mag. Toch bloeit het ingetogen nummer in de laatste brede bocht toch prachtig open, waarna de motoren in het rood mogen gaan voor de eerste rechte lijn: “A New Country” is niet zozeer song, dan wel beginselverklaring. Nu het zwarte gat een stevige boks op zijn muil heeft gekregen, is het tijd om echt eens aan dat Team Williamverhaal te beginnen, en daarin zullen nieuwe bandleden Nils Tijtgat (bas) en Matthias Dillen (School Is Cool) zeker hun rol spelen. Met een ritmesectie als hen moet de band wel snediger dan ooit spelen.
Alsof dit geen première is, maar het slotconcert na een lange tour door tal van buitenlanden; zo raast de groep door oud en nieuw materiaal. En meteen valt op hoe hard de eightiessynths die zo hun stempel op dat nieuwe Drama hebben gedrukt terug in hun kot zijn geblaft. Net zoals vroeger is dit een hevig rockende band, die de gitaar het hoogste woord laat voeren. En het is goed zo. Op die manier valt oud en potig materiaal als “Hotel” en “Lord Of The Dogs” niet uit de toon.
Het ordewoord van de nieuwe plaat is echter vooral ‘pop’, en daar wordt geen millimeter op toegegeven. Single “1995” openbaart zich als een wereldnummer, met een melodie en een refrein die zich in je reptielenbrein vastbijten om nooit meer los te laten, “Close Enough” danst dan weer de conga op een Caribisch riedeltje dat Vampire Weekend ook niet had laten liggen. Dit is een band die van meezingbaarheid zijn fort wil maken, en daar met vlag en wimpel in slaagt.
Foutloos is het allemaal niet. Het gebrul waarmee “Nothing Ever Seems To Last” eindigt, is volstrekt ontsierend, “Stormy Weather”, met zijn aan de Bruce Springsteen uit de jaren tachtig ontleende knallende drums, valt wat verloren halverwege. Sowieso lijkt de setlist nog niet helemaal op punt te staan. Een nummer als “Into The Night” werkt niet ideaal als afsluiter, zeker niet als daar nog wat laatste getokkel als eindnoot bij moet. Het goeie nieuws is echter: het zijn de nieuwe nummers die vandaag de knallers zijn. Ook een haperende computer kan de pret niet bederven. Wat eerst met aloude olijkheid wordt opgevangen, leidt uiteindelijk tot het rustige “Where It All Turns Black”, één van de hoogtepunten op Drama.
Nog één keer mag de waanzin van vroeger van stal, in bisnummer “You Look Familiar”: een woeste stampede absurditeiten. Het halve toetsenrack van The Artner moet er aan geloven, zoals vanouds. We noteren: Team William is niet terug, maar herboren. Moeders, hou uw dochters binnen: straks speelt deze band op een festival in de buurt alles kapot.
