Emmet had in deel 1 zijn politiecarrière naar de verdoemenis geholpen door een huurmoord in de plaats van zijn zoon uit te voeren. Nu moet hij alles op het spel zetten om de opdrachtgevers uit te schakelen.
Tijdens zijn zoektocht naar de Mexicaanse gangsters die zijn zoon in de klem hebben gezet, wordt Emmet gevangen gehouden op het immense domein van Angel Moreno. Hij is de Godfather van de drugshandel en de clandestiene mensensmokkel tussen Mexico en de Verenigde Staten. Het leven van Emmet wordt intussen van alle kanten bedreigd, zeker als blijkt dat de man die hij voor zijn zoon heeft geliquideerd een DEA-agent was. Het was een infiltrant van de DEA in het bolwerk van Moreno, terwijl hij er van overtuigd was dat het een criminele handlanger van Moreno was. Door het uitschakelen van deze man dacht Emmet dat hij zijn zoon Kyle verlost had uit het onontwarbare kluwen waarin die intussen verzeild was geraakt door als handelaar voor Moreno te werken.
Maar het verhoopte resultaat blijft uit. De Amerikaanse politie start een zoektocht naar de moordenaar(s) van hun infiltrant, zonder zich er van bewust te zijn dat een van hen de dader is. Intussen wordt Emmet, tegen zijn stoutste verwachtingen in met grote interesse ontvangen door Moreno. Die blijkt een grote mate van respect te hebben voor de bezorgde vader die op welke manier ook de huid van zijn zoon probeert te redden. Om zijn respect te bewijzen, stelt Moreno ook hem een deal voor: hij zal hem en Kyle in leven laten als hij er in slaagt om een van zijn rivalen te vermoorden. Deze ene opdracht tegenover het leven van Kyle, een aanbod dat hij onmogelijk kan weigeren.
Het scenario van Matz en zijn Amerikaanse collega Mars lijkt op de plot van een thriller zoals we er tegenwoordig dertien in een dozijn tegenkomen. Een agent die in een figuurlijke dwangbuis verzeild is geraakt, een maffia-atmosfeertje, knappe vrouwen en mooi in beeld gebrachte gevechten. Het eerste deel van Mexicana bepaalde in eerste instantie de sfeer. En die was zeer hoopvol. Hierdoor keek de lezer verwachtingsvol uit naar de evolutie in de rol van de vader die balanceert op het slappe koord van de illegaliteit om zijn zoon te redden. Dit tweede van de drie voorziene delen, is echter een pak banaler. We krijgen een opeenvolging van gevechtsscènes waarbij de rode draad in de intriges en de plot niet van de grond lijkt te komen. Daarbij komt nog dat deze teleurstelling in het scenario ook nog eens gepaard gaat met een totaal gebrek aan humor, zowel in de situaties als in de dialogen. Hoewel dit vaak een goede oplossing is om een niet al te sterk scenario toch naar een bepaalde hoogte te tillen.
Gelukkig laat Matz zich meestal omringen door toptekenaars. Een ook nu is het een plezier om Gilles Mezzomo op het toneel te zien verschijnen. De ene keer doet hij dat met luchtige, dan weer met filmische of dramatische scènes. Mezzomo toont eens te meer de kracht van zijn vlotte tekenpen en zijn capaciteit om een zeer geloofwaardige beeldtaal te creëren in een dynamiek die duidelijk beïnvloed is door enkele grote Franse en Belgische klassebakken zoals Giraud en zelfs Hermann.
Het is dus vooral de verdienste van Mezzomo en de kracht van zijn lijnvoering die ons aan boord houdt. Hopelijk gaat het derde en laatste deel ons terug verrassen en van het verhaal een mooi afgerond geheel maken.
