Earth bracht vorig jaar met Primitive And Deadly een van de zwaarste platen uit zijn terugkeer in 2003 uit en dat weerspiegelde zich woensdagavond in De Kreun in een loeiharde maar machtige set.
Dylan Carlson is geen reus, lijkt een mix van een Hells Angel, country-man en trailer park boy en oogt magerder dan ooit, toch blijft de 46-jarige drone/doom-muzikant een indrukwekkende verschijning. Het mag echter een wonder heten dat Carlson nog leeft want de man heeft er een lang gevecht met drugs opzitten; de reden waarom in 1997 de stekker uit de drone/doom-band getrokken werd. Maar nog belangrijker is dat Earth 2.0 sinds 2003 aan een succesverhaal bezig is en aan de lopende band pareltjes van platen uitbrengt. Daarnaast spelen Carlson en co ook in verschillende gedaanten — sommigen zullen zich het optreden in het Concertgebouw van Brugge wel herinneren. In de Kreun echter geen cellist, blazers of piano. Enkel gierende gitaren, een brommende bas en tergend trage drums: Earth gaat back to basics dus. Een stevig volume en sfeervolle belichting maken die setting alleen maar beter.
Maar zeg nu zelf: amper drie muzikanten die slow motion muziek spelen en er vooral repetitieve bewegingen op nahouden. Dat lijkt toch niet de beste omschrijving voor een staand optreden? Wel, Earth brengt een geniaal optreden op voorwaarde voor wie zich in de juiste mindset bevindt. Anders zou simpelweg de eentonigheid overheersen. Maar wat ons vooral interesseert, zijn de nieuwe nummers. Kunnen die over de hele lijn overtuigen? Het antwoord is ja. Eigenlijk kan je zeggen van elk nummer, maar vooral “Even Hell Has Its Heroes” is een typische Earth-song waarbij de adjectieven “episch”, “filmisch” en “trance-opwekkend” zouden passen.
Een andere Earth horen we in “The Bees Made Honey In The Lion’s Skull” van de gelijknamige plaat uit 2008 (het voorlopige hoogtepunt van Earth 2.0), waarin instrumentale Americana lijkt te overheersen. Het nummer onderscheidt zich van alle andere door de complexe timing — de intermezzo’s lijken zelfs concentratie af te dwingen bij het publiek. Maar ook de wijdse, dramatische bewegingen van Adrienne Davies, die haar drums op een haast ritualistische manier bespeelt, trekken de aandacht. Ook bassist Don McGreevy gaat met het vorderen van het optreden steeds intenser meer op in de muziek. Voor Carlson zijn die bezwerende bewegingen — kort samengevat: de gitaar verticaal houden en er af en toe eens stevig aan schudden — het hele optreden een constante.
Veel meer een echt nummer dan een enkel een geluidstrip is “There Is A Serpent Coming” , live zonder de bijdrage van Mark Lanegan weliswaar. In dit nummer de Black Sabbath-invloed zo duidelijk en dus ook de reden waarom die band een van Carlsons muzikale helden zijn. De riffs van Tony Iommi worden volledig afgekloven en nog eens vertraagd. Toch is dit hét nummer waarin licht en duisternis samenkomen, terwijl Black Sabbath toch vooral het tweede uitstraalt. “Old Black”, van Angels Of Darkness, Demons Of Light uit 2011, moet het dan weer doen zonder cello, in tegenstelling tot op plaat. Maar toch zou een ultratrage westernfilm — mét panorama over een desolaat woestijnlandschap — er perfect bij passen.
Het euforisch onthaalde “Ouroboros Is Broken” — nog geen klein beetje het favoriete nummer voor de zware fans — is andere koek: het is een verschroeiend hoogtepunt van de set die ons katapulteert naar 1991, toen Earth niet alleen gevaarlijk en hypnotiserend maar ook ultrazwaar klonk. Die zware sound sluit ook nog deels aan bij het door gitaarfeedback en zware distortion gedomineerde “Torn By The Fox Of The Crescent Moon”. Maar na het meer psychedelische getinte “From The Zodiacal Light” is het bruut ontwaken. “Adrienne gaat voor haar hond zorgen en ik waarschijnlijk weer naar de gevangenis”, knipoogt Carlson cynisch. Het einde van de Europese tournee heeft zich immers aangekondigd.
Als er een band is die zich tergend traag vooruit sleept en toch een héél optreden kan boeien, is het Earth wel — akkoord Sunn O))) is er ook, maar Earth was toch eerst. Als deze band een geloof was, zouden we volledig mee zijn. In de herhaling steekt naar schijnt de kracht van rituelen, zo ook in de riffs van Earth. Bovendien deed de band De Kreun met zo weinig middelen op zijn fundering daveren, dan kunnen we alleen maar het volgende besluiten: indrukwekkend.
