Eindejaarslijstje 2014 van Bart Van Put

We hebben onszelf dit jaar een beetje laten afleiden door allerhande nevenbeslommeringen (vrouw, kinderen, de terugkeer van 2 Fabiola), waardoor het recenseren wat op de achtergrond is geraakt (sorry!). Dat neemt niet weg dat 2014 een wel héél erg goed muziekjaar is geweest, waarvan we u de hoogtepunten zeker niet willen ontzeggen. Niet alle platen hebben een recensie, maar laat u daar absoluut niet door ontmoedigen. Ga! Ontdek! Het is uw leven!

Yob :: Clearing The Path To Ascend Doomgrootmeester Mike Scheidt demonstreert op dit magistraal Clearing The Path To Ascend (wat een prachttitel) een ongeziene grootsheid. Van oerharde, rücksichtlose kernexplosies tot epische grandeur en cathartische climaxen: Scheidt en co draaien er hun hand niet voor om. Yob is al jaren een onontkoombare mogul in metalland, maar wat ze op deze plaat klaarspelen, dat is werkelijk ongezien. Wauw… Wauw…
Old Man Gloom :: The Ape Of God The Ape Of God is een Middeleeuwse verwijzing naar het archetype van de schelm, en ook wel eens de duivel. En dat is exact wat Old Man Gloom is: onvoorspelbaar, gekscherend en compleet kierewiet (lees er de releasehistorie van deze plaat maar eens op na). Maar op plaat komt de duivel zelve in de band naar boven: gargantueske, ziedende sludgemonolieten die on-waar-schijn-lijk hard op je hersenpan inbeuken, en zonder enige schaamte naast het beste werk van Neurosis kan staan. Aaron Turner -de drijvende kracht achter Old Man Gloom- was al onsterfelijk geworden met zijn vorige band ISIS, maar bevestigt hier moeiteloos zijn status als legende. Wat. Een. Plaat.
Aphex Twin :: Syro Waarschijnlijk deden de mastertapes van Syro al een klein decennium dienst als presse papier op het bureau van Richard James, maar godzijdank kreeg de geniaalste gek in elektronicaland even zin om het ding op de massa los te laten. Grensverleggend zoals vroeger is Apex Twin misschien niet meer, maar elke keer Syro uit onze hoofdtelefoon sijpelde, leek het alsof onze hersenen bezoek kregen van een klein elektricientje die de bedrading in onze hersenen herbekabelde. En dat was keer op keer prettig. Héél erg prettig.
Floor :: Oblation Tijdens een rustpauze van zijn hoofdband Torche vond Steve Brooks tijd om met zijn oude band Floor een nieuwe plaat op te nemen. En wat voor een: Oblation is het ultieme bewijs dat pompende, logge stoner en doom perfect hand in hand kunnen gaan met melodie en emotie. Knalriffs die soms schijnbaar met haken en ogen aan elkaar hangen (met dank aan de opmerkelijke drumlijnen) worden naadloos afgewisseld met vlotte, behapbare en toegankelijke (zang)melodieën en teksten die over liefde, vriendschap en vreugde. Want metalheads zijn ook maar mensen.
The Budos Band :: Burnt Offering Stonerfunk! Dat niemand dààr ooit op gekomen is! Wel, vanuit de inmiddels beruchte Daptone-stal was daar plots The Budos Band: een zootje ongeregeld dat zich overduidelijk laat inspireren door botergeile funk, ronkende riffs en Ennio Morriconistsiche (of hoe noem je dat) filmmuziek. Het resultaat is misschien een van de meest frisse en originele platen van 2014. Verborgen parel van het jaar.
Goat :: Commune De gemaskerde zotskappen van Goat zijn terug! Na het verrassend fantastische World Music van twee jaar geleden, blijft Goat vasthouden aan het bekende recept: alles wat op, onder en naast alle muzikale genres die zich tussen Arabische of Afrikaanse wereldmuziek en flippende psychedelica bewegen in de blender mikken. En ook de tweede worp van deze Zweden slaagt er weer maar eens in om die mix naar nog te doen smaken. Far out plaat van het jaar, dudes!
Condor Gruppe :: Latitids Del Cavall Dit Antwerpse kwintet gooide de voorbije twee jaren al hoge ogen in het livecircuit, maar bracht nu pas een eerste langspeler uit. En die plaat moet in niks onder doen voor de livereputatie van Condor Gruppe. Filmische muzieklandschappen, psychedelische surf, slome passages en occasionele kippenveluithalen. Condor Gruppe toont zich op zijn debuutplaat geïnspireerd, evenwichtig, begeesterd en intelligent tegelijkertijd. Klasse. Punt.
Helms Alee :: Sleepwaling Sailors De muzikale sport van 2014 in zonder twijfel shoegaze vermengen met… wel, noem maar op. Dat levert interessante resultaten op (True Widow, Nothing), maar dit eigenzinnige trio uit Seattle creëert met een bevreemdende mix van shoegaze met sludgemetal een wel heel erg interessant geluid. U hoort beukend riffwerk, een stoomfluit van een zanger, pompende ritmes, u kent het wel. Maar de afwisseling met elegante, vloeiende, melodieuze muzikaliteit, knappe vocale harmonieën en bevreemdende, onaardse weltschmerz maakt van deze Sleepwalking Sailors een opmerkelijke, maar schitterende luisterervaring. De titel van deze plaat is uitstekend gekozen, maar de orkaan had misschien ook wel kunnen vermeld worden.
Sunn O))) & Ulver :: Terrestrials Na enkele jaren stilte komen de dronepioniers van Sunn O))) met maar liefst twee platen. Of beter: anderhalve plaat. Die plaat waarop ze de begeleidingsband van Scott Walker spelen, zijn we intussen al vergeten, maar deze échte samenwerking met het Noorse Ulver blijft wel in ons muzikale geheugen van 2014 staan. Drie epische soundscapes waar de denderende gitaren van O’Malley en Anderson een haast perfecte synergie aangaan met de muzikale ideeën van Ulver (trompet, drums, zang). Een laat, maar mooi vervolg op het legendarische Monoliths & Dimensions
Gruppo Di Pawlowski :: Neutral Ville Massacre Opgepast kindertjes! Mauro Pawlowski laat zich ein-de-lijk weer eens van zijn psychopathische kant zien. En dat levert weer een stomende, compleet gesjeesde rollercoaster van een plaat op. Mocht u het nog steeds niet doorhebben: de man is geniaal, maar knettergek. Laat het alstublieft zo blijven. Af, Mauro! Af!