Het was lang geleden, behoorlijk lang zelfs, maar daar stond Avi Buffalo plots opnieuw op een podium. Een jaar geleden was dat idee waarschijnlijk op ongeloof onthaald: Avi Buffalo, dat was toch dat one hit wonder, dat bandje dat de zomer van 2010 mee gekleurd had met de fijne single “What’s In It For”, maar waar daarna niet bepaald veel meer van werd vernomen?
Eerder dit jaar keerde Avi Zahner-Isenberg echter terug met At Best Cuckold, een fijne verzameling songs, die echter bijna even geruisloos weer verdween als ze gekomen was. Geen catchy single ditmaal, weetjewel.
Groot was dan ook de verwondering, of moet dat zijn: opluchting, wanneer de Rotonde aardig volgelopen blijkt voor het eerste concert van Avi Buffalo sinds het verschijnen van de tweede plaat. En bijna tastbaar de spanning, wanneer bij het weerklinken van de eerste noten van opener “So What” het er even op lijkt dat Avi Buffalo niet overeind zal blijven. Zowel de opener als het daaropvolgende “Can’t Be Too Responsible” worden gebracht als door een verlegen leerling die met loon in de schoenen voor de klas plaatsneemt om een verplicht van buiten geleerd gedicht te reciteren en die met de blik verlegen op het plafond gericht vooral vurig wenst dat hij snel elders mag vertoeven.
Maar wanneer vervolgens de intro van “Think It’s Gonna Happen Again” weerklinkt, flakkert de boel van de ene op de andere seconde helemaal op en is opnieuw zonneklaar waarom Avi Buffalo tot de verbeelding spreekt. Wanneer de Avi himself niet veel later solo “Summer cum” en “Two Cherished Understandings” brengt, wordt helemaal duidelijk hoeveel talent de jongeman bezit.
Dat speelt hij ook uit in zijn gitaarspel, dat nog steeds ronduit virtuoos is, maar dan op een subtiele manier. Zahner-Isenberg kan geen klein beetje gitaar spelen, maar loopt er absoluut niet mee te koop. Wanneer hij, zoals in het heerlijk weemoedige “Memories of You”, zijn gitaartalenten etaleert, gebeurt dat gecamoufleerd door de backingband, die het geheel een ietwat nonchalant garage-aura weet mee te geven.
“Won’t Be Around No More” werpt zich niet veel later op als sleutelnummer van de avond, wanneer Avi met zinsneden als ‘The great ecape we never got to make’ bij het vallen van de bladeren lijkt terug te blikken op een betoverende zomerse romantiek. Op dat elan gaat “What’s In It For?” verder, die single waarmee het ooit allemaal begon en die na vier jaar nog niets van zijn kracht verloren heeft. Even is magie tastbaar, lijkt alles mogelijk, ook al staan de donkere dagen voor deur.
En dan, voor het goed en wel begonnen lijkt, zit het er opeens op. “Oxygen Tank” wordt aangekondigd als laatste nummer, wat aanvankelijk de indruk van een pijnlijke keuze geeft. De song lijkt meer geschikt als soundtrack voor een bitterzoete morning-afterscène in een tienerfilm dan om een al bij al meer dan behoorlijk concert mee te besluiten, maar dat blijkt buiten de band gerekend. “Oxygen Tank” biedt de muzikanten de kans nog eenmaal voluit te gaan en met een voor hun doen behoorlijk stevige bang te eindigen. Dat vervolgens nog een verwaarloosbare bis gespeeld wordt, willen we gerust met de mantel der liefde bedekken.
