Dat ze nog één keer iets op een podium wou doen voor ze officieel te oud was, verklapte Kate Bush drie jaar geleden al voorzichtig tijdens een van haar zeldzame verschijningen in de media. Dat die unieke retour naar de Hammersmith Apollo, waar haar eerste en tot voor kort enige tour 35 jaar geleden eindigde, geen gewoon gebeuren zou worden, was te voorspellen gezien de aard van het beestje.
Bush begon de avond nochtans als een concert pur sang en stapte op de tonen van “Lily” de bühne op, zichtbaar genietend van de uitgelaten reactie van het publiek, voornamelijk bestaande uit fans van het eerste uur. Met de eerste zes nummers nam ze meteen een hele hoop twijfels weg. De jarenlange afwezigheid kon niet veroorzaakt zijn door extreme podiumangst, want ook al hebben de balletpasjes van de bosnimf plaats gemaakt voor een iets tragere indianendans, Bush stáát er op het podium en vult het met een warme uitstraling. Ook de songs hebben de tand des tijds meer dan doorstaan; de vroege passage van “Running Up That Hill” was een geslaagde renaissance van de iconische waarde van het nummer. De grootste vrees van de voorafgaande maanden bleek gelukkig ook onterecht te zijn; hoewel minder helium-geïnfuseerd, is die stem ook mooi geconserveerd gebleven door de jaren heen. In de uithalen aan het eind van een bruisend “King Of The Mountain” perste ze moeiteloos een aardse kracht uit haar keel die even je haren overeind liet staan. Uiteraard geen “Wuthering Heights” of “Babooshka” op de setlist, wat her en der tot gejammer leidde, maar eerder een teken van waardig ouder worden is. Het timbre van Bush is doorheen de decennia uiteraard geëvolueerd en haar bedoeling met deze performance overstijgt duidelijk het opentrekken van een vat nostalgie.
Na het introductierondje vulde een papierstorm met quotes van Alfred Lord Tennyson de ruimte, die vanaf dat moment pas echt in de geest van de gastvrouw ondergedompeld werd. Meer dan een concert is Before The Dawn immers een enscenering van de visie die aan de grondslag van de twee grote songcycli uit haar carrière lag. Ze begon met een visualisatie van “The Ninth Wave”, dat destijds de B-kant van Hounds Of Love invulde: het verhaal van de odyssee die een drenkelinge doormaakt terwijl de reddingsdiensten haar zoeken. Kosten noch moeite waren gespaard: het podium werd omgetoverd tot een door vismensen bevolkte ijswereld, een reddingshelikopter vloog doorheen de zaal op zoek naar een teken van leven en vanuit een kolkende oceaan dook een vuurtoren op waaraan Bush zich tijdens een pakkend “Hello Earth” vastklampte. In het spektakel slopen echter ook een paar dode momenten: het nodeloos lange video-intermezzo waarin een visser een signaal van de boot opving en de houterige scène aan het thuisfront haalden even de vaart uit de enscenering.
De tweede suite, “A Sky Of Honey”, legde de klemtoon meer op de muziek dan op de narratie en vormde daardoor hét hoogtepunt van de avond. Op de tonen van de tweede kant van het walgelijk onderschatte Aerial zagen we een houten pop tussen hemel en hel laveren na het betreden van de wereld van een impressionistische schilder. In deze cyclus hoorde en zag je meer dan ooit Kate Bush, de artieste. Op de tonen van ochtendlijke vogelzang liet ze je een magische wereld betreden alvorens met een zoete herschrijving van “Prologue” je aandacht te trekken en niet meer los te laten, tot de finale “Aerial” je met open mond achterliet wanneer uit de hemel vallende bomen de instrumenten doorkliefden alvorens Bush uit een metershoge poort met gigantische ravenvleugels kwam gevlogen. Het toegevoegde “Tawny Moon”, nasaal gezongen door haar tienerzoon Albert, had absoluut geen toegevoegde waarde, maar dit verplichte nummertje even buiten beschouwing gelaten benaderde “A Sky Of Honey” gevaarlijk dicht de podiumperfectie.
Na een enthousiast applaus en de zoveelste staande ovatie toonde Bush ons nog de laatste gedaante van haar veelzijdige vakmanschap door solo achter de piano met een prachtversie van het jazzy “Among Angels” een laatste traan uit de ooghoeken te persen. Met een uitgelaten versie van “Cloudbusting” nam ze afscheid van het publiek en zal ze binnen een dikke week waarschijnlijk ook afscheid van het podium nemen. Gezien het enigma rond haar persoon en de buzz rond de concertreeks moest ze voor een groot deel van het publiek waarschijnlijk eigenlijk gewoon opdagen om de avond als geslaagd te bestempelen. In plaats daarvan schonk ze haar geduldige — en gezien de ticketprijzen genereuze — fans drie uur eigenzinnig spektakel in een intieme sfeer en bevestigde zo haar waarde als levende legende die 36 jaar geleden met “Wuthering Heights” de deuren openzette voor de buiten-de-lijntjes-kleurende vrouwenstemmen.
