Het werd tijd dat Renaud een andere serie begon. Jessica Blandy begon meer en meer regelmatig een geeuw op te rispen. Na een paar pagina’s in Slangengebroed merkt de Blandy-kenner plots dat hij in een spin-off is terecht gekomen. Slim gespeeld van Renaud.
De lezers van de serie herkennen uiteraard het moordende duo van deze reeks: huurmoordenaar Soldier Sun en zijn nog demonischere dochter Agrippa. Ze speelden al een rol vanaf deel 22 van Jessica Blandy, Het pad van Jessica, en leken voor Renaud de ideale figuren om een nieuwe reeks mee te beginnen. Geweld, seks en achtervolgingen zijn deze twee op het lijf geschreven. Door Gihef als scenarist aan te werven is er jammer genoeg geen nieuw elan aan de reeks gegeven. Een gemiste kans.
Dupuis geeft de twee delen tegelijkertijd uit als introductieformule. Het open einde duidt dan ook op een vrijwel zekere voortzetting. Temeer omdat Jessica Blandy zelf uiteindelijk even opduikt als tegenstander van de twee. Je hebt steeds de indruk dat je iets in het verhaal hebt gemist, een puzzelstukje dat verloren is. En dat belemmert de spanningsboog die de auteurs proberen op te bouwen. Het moet helemaal een frustratie zijn als je geen voorkennis hebt van de personages.
Dus even terug naar de laatste delen van Jessica Blandy om de puzzel opnieuw in elkaar te krijgen. We hebben immers te maken met een universum waar Renaud bijna twintig jaar aan heeft gesleuteld. Hij laat hier dan ook duidelijk een spanningsaanleiding links liggen: waarom heeft dit moordduo zich voorgenomen om iedereen, die van ver of dichtbij iets te maken had met Blandy, om zeep te helpen?
Daarom geven we u graag al de reden mee waarom het verhaal begint met deze twee “opruimers” die op weg zijn naar een zekere Penelope Cartwright. Als je ver teruggaat in de bronserie, kom je te weten dat haar meisjesnaam Mitchell is. En Scott Mitchell, Jessica’s (ex-)vriend, was het eerste lijk in de serie. Degene die haar de drank instuurt en de eerste stap is in een cascade van pijnlijke doden. Penelope Mitchell was zijn koude en arrogante zuster die Jessica aanklaagde en wraak wou nemen door haar handlangers op haar af te sturen. Alstublieft!
In deze twee albums is het karakter van de hooghartige aristocrate Penelope bijna 180 graden gekeerd. Ze woont intussen op een ranch in een godvergeten gat, ver van de intellectuele kring waarin ze vroeger graag leek te vertoeven. Ze is zelfs wat obsceen en vulgair geworden. Kortom, je vertrekt met een indruk van een kunstmatig amalgaam, bedoeld om een plot aan te bieden die zijn rails niet kan verlaten. Tekentechnisch doet Renaud trouwens ook wat stappen terug. Alles lijkt (bedoeld?) wat slordiger op papier gezet. De aquarel-inkleuring maakt echter veel goed.
Toegegeven, de verwarrende indruk krijgt, na de grondige voorstudie, een zweem van een grotere doordachtheid. De plot wordt vloeiender. Zeker de psychologische ontwikkeling van Agrippa, die zich meer en meer in een neerwaartse spiraal bevindt, tot het waanzinnige zelfs. Voor de fans van Jessica is deze reeks dus bijna een godsgeschenk. De instappers krijgen een, de titel zegt het zelf, slangennest aangereikt waar geen touw aan te knopen valt. Benieuwd of deel 3 in een Nederlandse vertaling zal uitgegeven worden.
