Een week nadat die andere Amerikaanse revelatie Mac DeMarco er indruk maakte, stond er op de zondag van Les Nuits Botanique naast Jungle nog een Pukkelpoprevelatie in wording geprogrammeerd: The War On Drugs.
Al is er wel een groot verschil met DeMarco. Bij The War On Drugs komt er veel minder nonchalance en meer precisiewerk aan te pas. Dat bewijzen ook de eigenzinnige supports in de uitverkochte, kleine Rotonde. Quilt uit Boston brengt speelse droompop met psychedelische invloeden. Anders geformuleerd: hippiemuziek om dronken bij te worden. En met Anna Rochinski heeft de vierkoppige band bovendien een schattig zangeres in zijn gelederen, al is dat niet genoeg. De nummers komen soms wat braafjes over, ze klinken toch sterk genoeg om de boel in leven te houden.
Neen, het gloednieuwe Victoria+Jean wordt, zo lezen we op de website van Botanique, niet graag vergeleken met eender welke groep. En twee van de drie groepsleden poseerden naakt ter promotie van hun debuutalbum Divine Love. Dat is om hoge verwachtingen vragen. De elektriciteit tussen Victoria — die al in Stockholm, Londen en Parijs woonde en eruitziet als het kleine, iets zottere zusje van Florence Welch — en Jean, die ze ontmoette in Brussel, is sterk aanwezig, nu nog echte nummers. Eigenwijs klinkt het duo, live versterkt door een nummer, zeker en vast, vooral de a capella versie van “Maybelline” van Chuck Berry, maar goddelijk? Neen, dat nog niet. Niettemin zullen fans van goeie noise pop zoals Little Trouble Kids zich zeker aangesproken voelen door dit gloednieuwe sinistere gezelschap.
Een combinatie van traditionele americana, rock en folk enerzijds en shoegaze psychedelische rock en krautrock anderzijds: het klinkt misschien wel vreemd, maar bij The War On Drugs, de band rond ex-Kurt Vile-gitarist Adam Granduciel, werkt het wel magistraal goed. Het resultaat kwam in maart uit en heet Lost In The Dream, dat hier en daar werd uitgeroepen tot een moderne klassieker. Maar dat zal de tijd moeten uitwijzen. In elk geval: was Slave Ambient, The War On Drugs’ vorige wapenfeit, meer een wazige plaat, dan zette Granduciel met Lost In The Dream duidelijk in de verf wie zijn idolen zijn: naast Bruce Springsteen ook Tom Petty en Bob Dylan. Maar even goed zijn bands als Slowdive, Neu! en Hawkind zijn referenties. Wie durft anno 2014 nog zo’n rockplaat te maken?
Dat Granduciel, die er een beetje uitziet als Eddie Vedder in 1992, authenticiteit uitademt, bewijst hij ook door middenin het optreden een foto te nemen van het publiek met een Polaroid. De gelukkigen op de foto zijn in totaal met niet meer dan 250. Wie erbij kan zijn in Botanique mag van geluk spreken want The War On Drugs wordt hoe dan ook een grotere liveband. De groep wordt gelukkig ook beter: de vijfkoppige band toont zijn kunnen al in de prachtige opener “An Ocean In Between The Waves”, dat voortgestuwd wordt door metronomisch precieze drums, en in Granduciels solowerk, maar ook de nodige portie effecten van de pianist en extra gitarist dragen hiertoe bij.
Het terecht maar ietwat laat Studio Brussel-hitje “Red Eyes” — het nummer is al een paar maanden uit — valt vrij vroeg in de set, maar is in twee woorden samen te vatten: passioneel en euforisch. De setlist werd, net als de nummers, vakkundig opgebouwd. Zo komt het meer ingetogen, melancholische “Suffering” over als een romantisch slownummer, in tegenstelling tot wat de songtitel doet beweren. Door het tragere tempo en het pianowerk klinkt het nummer al wat meer gezapig, Granduciel doet daar nog een schepje bovenop door het nummer te rekken, maar gaat nooit vervelen, zelfs begeesteren.
Hoewel de meeste nieuwe nummers boven de vijf minuten afklokken, voelen die nooit zo lang aan. Neem nu “Under The Pressure”, dat op een bedje van synths drijft. Geef toe: het refrein van het nummer kan alleen maar blijven nagalmen in de autorit richting huis en in bed. In “Eyes To The Wind” zit dan weer alles verstopt wat je van een authentiek nummer kan verwachten: een saxofoon, seventies-synths en een akoestische gitaar. Ook “Burning” is bijna vintage magie. Een psychedelische, uitgesponnen intro, mondt uit in een recht-uit-het-hartnummer in de traditie van Bruce Springsteen. De ontlading van het publiek na de laatste gitaarnoot liegt er niet om.
Een versie van “I Hear You Calling” van Bill Fay is tussendoor nog een perfect uitgebalanceerd rustpunt. Daarna komen ook nog enkele oudere nummers aan bod, maar die — zoals ook vroeg gebrachte “Baby Missiles”, “The Animator” en “Brother” — blijven niet in dezelfde mate in de hersenpan hangen als bijvoorbeeld “Lost In The Dream”, waarin de geest van Bob Dylan niet ver weg is. Nog een hoogtepunt is een bloedmooi, ontroerend “In Reverse” — en daar is de onvermijdelijke vergelijking met The Boss weer. Van al die hoogtepunten raak je snel uitgepraat, al willen we Granduciel nog één ding toewensen: dat hij door zijn succes niet Bon Iver-gewijs in de Lotto Arena terechtkomt. Een intieme band als The War On Drugs mag nu eenmaal gekoesterd worden.
