Giftige opmerkingen, opzettelijke misverstanden, gebroken harten: het zesde deel in de bijna verfilmde reeks over drie jeugdige meisjes behoudt de elementen van haar succesformule, al worden er daar deze keer ook aan toegevoegd. Psychologische uitdieping en holmesiaanse intriges vergroten echter het verlangen naar een luchtiger en onschuldiger deel.
Mooie navels is geenszins een strip voor en door meisjes. Het duo Delaf (pseudoniem voor Marc Delafontaine) en Maryse Dubuc geeft op een karikaturale manier de wereld weer van drie adolescente vriendinnen met elk een wisselende verhouding brains en beauty. Karin (meer brains dan beauty) is diegene die zich nog te vaak laat manipuleren door Vicky en Jenny (meer beauty dan… euh tja, enkel beauty). Een terugkerend motief in deze reeks zijn dan ook elementen die de vriendschap van de drie in de weg zouden kunnen staan.
De vriendschap is vooral voordelig voor Vicky en Jenny, de bimbo’s van dienst. Al te vaak valt dit duo ten prooi aan narcistische navelstaarderij waardoor ze maar al te graag anderen voor hun kar spannen: de occasionele nerd die ronddwaalt door de schoolgangen, maar vooral Karin, hun enige echte vriendin die ze tegelijkertijd koeioneren. Het zijn deze venijnige en vaak korte confrontaties die Mooie navels tot een schitterende strip maken, aangevuld met een pittige tekenstijl die focust op klungelige lichamen en verfijnde details (of u moest al vaker getekende stringrandjes gezien hebben).
Begon de reeks als een opeenvolging van korte gags van hoe Vicky en Jenny anderen het leven zuur maken, gaandeweg kreeg ze meer body. Personages werden uitgebreider gekarakteriseerd, waardoor we meer te weten kwamen over hun verleden. Ook bleek de plot beter doortimmerd dan hij op het eerste gezicht deed vermoeden. Rode draad zijn de potentiële vriendjes van Karin, met als sluitstuk de komst van de mysterieuze Albin.
In het vorige album werd duidelijk dat Albins verleden niet zuiver op de graat is. Door zijn onduidelijke rol in een drama op sneeuwklassen krijgen zijn pogingen tot het opeisen van Karin een wel erg sinister kantje. Wanneer Melanie, de liefdesrivale van Karin, door een onbekende van een brug wordt geduwd, gaan Vicky en Jenny’s vermoedens als een gek tekeer. Dit mysterie komt centraal te staan in dit zesde deel.
Helaas voelt het aan alsof deze ontknoping in Een bloedhete zomer verlengd wordt door het opvoeren van onder meer nieuwe personages (een nieuw strandlief, een lesbische goth) in onnodige nieuwe settings (een zomers strand, een taalkamp). Ook lost de verwachte ontknoping op als een luchtkasteel en verdwijnt Albin voorlopig uit het vizier. Het einde is overigens atypisch zeemzoet te noemen: de psychologische ontwikkeling die Vicky en Jenny doormaken en die hen plots doet veranderen in wezens met menselijke gevoelens doet wat afbreuk aan het opzet van de reeks. Nee, dat volgende deel mag opnieuw wat giftiger en stouter.
