De jeugd is om zeep. Toen we aan de ingang van Trix kwamen aangepeddeld, stond
er een onwaarschijnlijke meute jongeren aan te schuiven aan de kassa’s. De aangename
verwondering bleek van korte duur, want blijkbaar stonden die allemaal aan te schuiven
voor het optreden van een zekere Pentatonix. We kunnen ze alleen maar ongelijk geven,
want het feestje was boven te doen.
Een stonerrock-optreden is altijd een vreemde combinatie tussen een metalshow, een
truckersbijeenkomst en de jaarlijkse vergadering van de nationale houthakkersgilde. In de
bovenzaal van Trix was het dus weer een vrolijke combinatie van baarden, ruitjeshemden
en hectoliters bier. De perfecte mix dus voor een topavond blues, rock en stoner. En die
avond werd vrij secuur afgetrapt door het Kempische kwintet Tangled Horns.
Met een kraakverse EP Immovabe Object (twee dagen geleden voorgesteld)
onder de zweterige oksels kwamen deze heren het vuur aan de lont steken in de Trix-club.
Meteen kwam met het titelnummer het nieuwe materiaal aan de beurt, waarbij Tangled
Horns meteen zijn visitekaartje van heavy stoner gelardeerd met een fikse portie vuile
blues afleverde. Zanger Tim Van De Plas had zijn strot goed ingesmeerd en speelde
zijn bevlogen, rabid dog on a leash-performance weer met brio. Zowat de hele
nieuwe EP passeerde de revue, en zowel de opvallend sterke single “Monument” als het
heel knappe “Heavy Is The Head” toonden de sterkte van Tangled Horns: sterk riffwerk,
opwindende ritmiek en bakken power. Maar vooral het pulserende, eh, monolithische
“Monolyth” dat de set afsloot, viel als een betonblok de zaal in. Fijne show van deze band,
die hoogstwaarschijnlijk een hele fijne festivalzomer tegemoet gaan.
Toen de hoofdvogel van de avond zich aandiende, was de anticipatie en opwinding in
de bomvolle zaal merkbaar te voelen. En wanneer de band rond charismatisch frontman
Neil Fallon de zaal binnenviel met “Earth Rocker” van de gelijknamige laatste plaat, was
de eerst ontlading meteen een feit. Er werd praktisch meteen overgegaan in “Unto the
Breach” en “Crucial Velocity”, ook van de laatste worp die de hele avond centraal stond.
Zowel de band als het publiek had er heel erg veel zin in, wat maakte dat de hele avond
van begin tot einde één grote winnaar was. Wij deden vrolijk mee, maar konden ons niet
van de indruk ontdoen dat het geluid wat power en punch miste, wat jammer was, want
dat had de pret nog wat meer kunnen opdrijven.
Maar hey, klagen? Daar doen we niet aan mee! Meer zelfs: we kregen naast een
gezonde portie Earth Rocker ook nog meer lekkers voorgeschoteld. Zo werd er een
versnelling lager geschakeld met “The Regulator”, schudde Jean-Paul Gaster een
stevige drumsolo uit zijn mouw, om feilloos over te schakelen op een ziedend “Burning
Beard”, waarin Neil Fallons incarnatie als onheilsprediker pas écht naar buiten kwam.
Het levert een van de hoogtepunten van de avond op, net zoals het groovy “50.000
Unstoppable Watts”, een knap uitgevoerd “Spacegrass” en het low-key, maar broeierige
“Gone Cold”, met een glansrol voor het donkerbruine stemgeluid van Fallon, en het
feilloze gitaarspel van Tim Sult. Tijdens de bisronde gaat het dak er helemaal af met
een werkelijk fantastisch “Electric Worry”, dat een meer dan passend slot breit aan een
topshow, uitgevoerd door een door en door geroutineerde band (Clutch bestaat al bijna
een kwarteeuw uit dezelfde kernbezetting, dat zie ik ú nog niet doen, Axl Rose) die perfect
weet hoe ze een quasi perfecte rockshow moeten neerzetten. Mission accomplished.
