Enkele dagen voor de release van I Never Learn kwam Lykke Li het sluitstuk van haar albumtrilogie in Brussel boven de doopvont houden. In de rokerige duisternis op scène omarmden Pitchfork en Eurosong elkaar innig.
Li en haar vijfkoppige begeleidingsband staken de set orchestraal van wal met het indrukwekkend anthemachtige titelnummer van de derde plaat, waaruit voornamelijk doorheen de eerste helft van de set gretig geput werd. Wie haar enkel van de dansbare radiohits uit haar vorige werk kende, zal deze keuze niet in dank afgenomen hebben. De meeslepend melancholische lead single “No Rest For The Wicked” outte zich al als stadiumballade en dit concept vormt de leidraad van het nieuwe materiaal. Behalve op het spaarzaam ingekleurde “Love Me Like I’m Not Made Of Stone” vertaalde dit geluid zich naar enkele opgezwollen torch song moments die laveerden tussen geslaagde knipogen naar Fleetwoord Mac (“Gunshot”), guilty pleasures die gerust een Eursong-carrière mochten ambiëren (“Never Gonna Love Again”) of overdreven meligheid (“Just Like A Dream”).
Hoe fout het op papier ook klinkt, op de bühne liet Li het merendeel van het nieuwe materiaal goed gedijen door het te counteren met een gitzwarte decoraankleding en een spaarzame lichtshow die een intrigerend schaduwspel creëerde. Toch imponeerde de set pas echt met oud materiaal. De vertraagde versie van “Jerome” was het eerste nummer dat je bij het nekvel greep. De tweede helft van de set schakelde een versnelling hoger en bracht zo pas echt vaart in het concert, met verhitte versies van “Get Some” en “Rich Kids Blues” (inclusief Beyoncé-knipoog in de staart) als absolute hoogtepunten. Dat ‘I Follow Rivers” behoorlijk vroeg en in de originele versie in de set werd ingelast zonder er al te veel spel rond te verkopen, konden we alleen maar toejuichen. Op deze manier konden we nog eens genieten van de charmante aanstekelijkheid van het nummer zonder de ergernis van de tientallen ongeïnspireerde remixen en coverversies te voelen.
De ware troef was echter Lykke Li zelf. De Zweedse kon tot nu niet altijd op even positieve live-recensies rekenen, maar overtuigde ditmaal door zich moeiteloos de rollen van bezwerende sirene, volksmennende furie en, in de Lill Lindfors-cover “Du är den ende”, sensuele nachtclubzangeres kon aanmeten. Hier en daar werd ze nochtans verzwolgen door een geluidsmix die eerder voor een weide dan voor een club bedoeld leek en bij momenten haar achtergrondzangeres veel te dominant op de voorgrond mixte. Deze minder in your face maken zou het enigma van de show alleen maar ten goede komen.
Ondanks de hoge Disneyfactor van bepaalde nieuwe nummers verlieten we met een goed gevoel en meer dan ingeloste verwachtingen de zaal. Of EurosongLykke ook in albumformaat overeind blijft zal de komende weken duidelijk worden, maar noteer deze set alvast als warmhouder voor een kille festivalavond.
Lykke Li speelt op zondag 22 juni op Best Kept Secret.
