Er bestond heel wat scepticisme over het uitbrengen van de stripreeks die de prequel van übercomic Watchmen vormt. Naast het uitdiepen van elk personage apart, kreeg Darwyn Cooke de opdracht om stil te staan bij Minutemen. Op z’n minst interessant.
Dat het eerste deel de Minutemen zou behandelen, is vrij evident, want ze komen al uitvoerig ter sprake in de originele Watchmen. En Cooke heeft er werk van gemaakt. In de eerste plaats heeft hij wat het scenario betreft de aangeboden details die in Watchmen aan bod kwamen minutieus uitgediept. Daarnaast past zijn tekenstijl wonderwel bij het interbellumdecorum waarin de Minutemen aan de slag zijn.
Alan Moore weer er al op dat de originele Nite Owl, Hollis Mason zijn avonturen met de Minutemen nauwkeurig had beschreven in zijn autobiografie Under the Hood. Nite Owl is de verteller in dit album, waarin in elke episode een andere Minuteman aan de orde komt. En het moet gezegd: Cooke heeft er een meesterwerkje van gemaakt. Vertrekkend van Under the Hood, brengt hij nieuwe, geloofwaardige perspectieven over de eerste gemaskerde wrekers. Minutemen geeft alles wat de geïnteresseerde lezer moet weten , maar het blijft wel een zware dobber voor degene die de originele Watchmen niet gelezen heeft.
Bij een groot deel van de toon die gezet wordt in deze eerste episode gaat immers van een heleboel voorkennis uit. Als je weet wat er uiteindelijk van de meeste personages zal terecht komen, geeft dit een bijzonder onheilspellend uitzicht op de karakters die beschreven worden. Zoals Hollis het zelf vertelt: de ‘good old days’ gingen meer over het showgehalte. Het was pas toen Captain Metropolis de rangen versterkte, dat de zaken begonnen te veranderen en niet altijd ten goede. Maar voor het grootste deel van dit verhaal toont Cooke de fun van de gloriedagen van deze prehistorische Watchmen. Naast de pittige Sally Jupiter, de charmante Nite Owl en de camerageilheid van Dollar Bill, is er de tragische Mothman, de psychotische Comedian en de verdoemde Silhouette. Maar lezen zonder voorkennis, zal het sluipende angstgevoel in de verhaallijn teniet doen.
Toegegeven, een groot deel van het verhaal neigt naar het langdradige. De opzet van het boek met de verschillende episodes en de vertellersfunctie lijkt wat op een geschiedenislesje met heel wat Aha-erlebnissen voor de kenners van het origineel. Maar waar Cooke sterk in is, zijn z’n spitante dialogen. Vooral de scenes tussen Sally Jupiter en Nite Owl zijn uitermate charmant en tonen de twee als de smaakmakers van de gemaskerde helden. Op dezelfde manier krijgen we inzage in de verziekte geest van de jonge Eddie Blake, de Comedian.
Maar de grootste troef hier is toch wel het accurate tekenwerk van Cooke. Meer nog, hij slaagt er wonderwel in om enkele van de grote visuele onderwerpen van de originele serie terug op te roepen. De openingspagina alleen al blaast de fans van hun sokken door de subtiele referenties naar doctor Manhattan. Hij werkt ook met zichtbaar gemak met de originele 9-raterpagina’s van het origineel. Dit alles maakt er een geloofwaardige prequel van.
Het lijkt er op dat dit verhaal door Cooke moest verteld worden. Je zou niet zeggen dat de opdracht van de uitgever kwam. Jammer genoeg is de kwaliteit van de andere prequels niet wat dit deel zou voorspellen. Maar dompel je met dit deel maar eens gretig onder in nostalgie. Je zal het je niet beklagen.
