De jaren 30 in Amerika. Denk aan charleston, ragtime en vooral Hollywood. Duizenden jongeren zochten hun geluk in Tinseltown. De crisis en de drooglegging zorgden weliswaar voor een opbloei van de amusementsindustrie, maar het was slechts weinigen gegund om een bloeiende carrière uit te bouwen.
We volgen twee totaal tegengestelde personages. De eerste is Billy-Bob, een niet onknappe jongen uit een plattelandsstadje, die desondanks het kneusje van de school is omdat hij geweldig scheel ziet. Daarnaast hebben we Scarlett: de droom van elk mannelijk lid van de gemeenschap. En dat mag je letterlijk nemen. Ze draait haar hand niet om voor hier en daar een one night stand. Billy Bob werkt volop aan een succesvol feuilleton in de plaatselijke krant waar hij het droomscenario in ziet dat hem in de eeuwige roem zou moeten katapulteren en Scarlett weet zeker dat ze de volgende diva van het filmdoek zal worden.
Billy besluit met het laatste spaargeld van zijn ouders de stap naar Hollywood te zetten en onderweg ontmoet hij Scarlett. Billy Bob is intussen smoorverliefd op Scarlett en die pakt het minder naïef aan dan ze er uitziet. Ze gebruikt zijn gevoelens om met een denderend scenario haar carrière in de filmstudio’s een boost te geven. Gemakkelijk is het allemaal niet. Billy gaat van studio naar studio en maakt ook kennis met de mentale diefstallen en achterbaksheid van de studiobonzen. Scarlett merkt al snel dat je in een horizontale positie gemakkelijker hogerop geraakt en maakt hier dan ook dankbaar gebruik van. Tot zover de romcom.
Maar dan krijgt het verhaal toch wel een boeiende wending. En hierin zit de sterkte van scenarist Jérôme Félix. Uiteindelijk blijkt dat alle bekende acteurs aparte scenarioschrijvers hebben om hun leven uit te schrijven. Romances, drank en drugs en zelfs (zelf-)moord wordt volledig voor hen uitgeschreven. Uiteindelijk bepaalt dit ook het lot van Scarlett. We krijgen een tweede plotwending, waardoor het geheel een echte thriller wordt.
Félix toonde al zijn natuurlijk verhaaltalent in Een stap naar de sterren met Joël Parnotte en De erfenis van de duivel , waar Paul Gastine zijn woorden in lijnen vertaalde. Toch lijkt zijn partner in crime bij Hollywood Boulevard, Ingrid Liman, met hem de meest geslaagde symbiose te vormen.
Door de potloodlijnen niet te inkten en met aardse kleuren te werken, gecombineerd met opvallende roodtinten, creëert ze de perfecte match tussen het arme platteland en de glamour van Hollywood in de jaren 30. Je hoeft maar naar de tekeningen te kijken en een duidelijke ragtimesoundtrack komt je hoofd binnen gesijpeld. Je moet het maar doen.
Ze is trouwens stilaan zeer bekend aan het worden met het ontwerpen van retro-affiches in Art-Deco stijl. Een degelijke headhunter zou dus ook zeker bij haar terecht komen om dit scenario te bewerken.
Een vaste tandem zit er dus waarschijnlijk niet in, gezien het afwisselende werk van Félix. Maar zolang zijn neus voor tekenbroeders en –zuster even goed blijft werken, moeten we ons geen zorgen maken. Zo zitten het derde en laatste deel van De erfenis van de duivel en het eerste deel van Het plan, met tekenaar Gunt, in de pijplijn. Misschien dat Saga ook nog beslist om vroeger werk van Félix te vertalen. Want ondertussen telt zijn portfolio al 14 titels in het Frans, sommige zelfs in verschillende delen. Misschien toch een minpuntje van de (Franse) uitgever. Na deel 1 verscheen meteen het integrale deel, waardoor waarschijnlijk heel wat lezers met een dubbel eerste deel zitten. Niet echt klantvriendelijk.
