Het is vreemd om Dansen drinken betalen te doorbladeren. Jaren geleden al was er de gelijknamige theatervoorstelling, met een bijbehorende soundtrack. In afwachting van een herneming van het stuk, die later dit voorjaar gepland staat, is er nu de strip. Met zijn eigen auditieve begeleiding.
De oorsprong van Dansen drinken betalen gaat terug tot 2006, toen theatermaker Adriaan Van Aken het gelijknamige stuk op de wereld losliet. Dat gebeurde niet alleen in de geijkte theaterzalen, maar ook in rockclubs, waar het muziektheater dat door Braakland/ZheBilding gemaakt wordt, bijzonder goed tot zijn recht bleek te komen.
In 2012 werd het stuk voor het laatst opgevoerd, maar dat vormde niet het eindpunt van Dansen drinken betalen. Net zoals hij dat met Over naar jou en later met Weer over naar jou gedaan had, ging Van Aken aan de slag met stripauteur Philip Paquet en muzikant Joris Caluwaerts voor een cross-overversie.
Een gewaagde gok: adaptaties en remakes voegen zelden iets wezenlijks toe aan een bestaand idee. Zeker niet wanneer dat idee ooit raak en muzikaal geweldig omlijst op het podium werd opgevoerd. Ga maar eens op zoek naar het album dat in die periode uitgebracht werd en dat een nog steeds prachtig klinkende soundtrack bevat.
Dat die muziek, waar Rudy Trouvé geen kleine rol in speelt, dan plots plaats moet ruimen, lijkt op het eerste gezicht een behoorlijk onzalig idee. Tot het nieuwe schijfje in kwestie, dat heel gebruiksvriendelijk bij het boek gevoegd is, rondjes begint te draaien. En je wel verplicht wordt het boek te lezen. De schijf, die niet alleen fraaie muziek van Joris Caluwaerts blijkt te bevatten, vormt immers de geluidsband bij de strip, als in een aloud hoorspel.
Dat is een even slinkse als geniale manier van het creatieve trio achter dit album om de lezer bij de lurven te grijpen en letterlijk het verhaal in te trekken. Dansen drinken betalen, de strip, biedt een sfeervolle kijk op de wereld van een meisje dat van huis wegloopt en haar heil zoekt in Antwerpen. Het is vast geen toeval dat Van Aken aan het Rits afstudeerde met een theaterversie van Elsschots Het dwaallicht.
Wie die novelle ooit ter hand nam, herkent in Dansen drinken betalen, mede door de observerende tekenstijl van Philip Paquet, dezelfde nachtelijke mix van opwinding en droefheid. En wanneer met een zucht de laatste bladzijde omgedraaid wordt, is er een troost. Vanaf april krijgt Dansen drinken betalen wederom een nieuw leven met Dansen drinken betalen – (almost) the Movie, waarmee Braakland/ZheBilding samen met HETPALEIS opnieuw naar het publiek komt.
Het is intrigerend om opnieuw in Dansen drinken betalen te verdwalen. De muziek is anders, het meisje ook, zelfs de stad lijkt te verschillen. Maar het gevoel is hetzelfde gebleven. De nieuwe invalshoek was misschien een risico, maar het resultaat verraadt vakmanschap, dat ongetwijfeld eveneens opnieuw tot leven gebracht zal worden op het podium.
