Een nieuwe Blacksad is een evenement geworden. Spaarzaam lossen de auteurs nieuwe albums. Het vijfde deel bevat opnieuw de geliefde ingrediënten.
In 2000 verscheen bij uitgeverij Dargaud Ergens tussen de Schaduwen, het eerste deel van de nieuwe reeks Blacksad. De auteurs waren de nobele onbekenden Juan Diaz Canales en Juanjo Guarnido. Meteen verwierf het album een grote populariteit en werd het aanzien als de beloftevolle aanzet van een klassieker in wording. Het waren vooral de indrukwekkende tekeningen van Guarnido die in eerste instantie met veel aandacht gingen lopen. Zijn verleden als tekenaar voor Disney bezorgde hem een meesterlijke beheersing van een getekend verhaal. Zijn onnavolgbare combinatie van detailwerk, dynamiek en stevig karakterwerk in zijn personages maakten hem toteen van de meest gegeerde tekenaars sinds 2000. Toch mag ook de verdienste van Diaz Canales niet over het hoofd gezien worden. Hij combineert alle vertrouwde elementen van een crime noir verhaal met een overtuigende jaren 50- setting.
Het meest typische element van Blacksad hebben we tot nu toe echter onvermeld gelaten. Het is namelijk dat alle figuren in deze strip dieren zijn, die zich evenwel als mensen gedragen. Daarbij blijft in elke figuur wel een deel van de eigenschappen van het dier in kwestie aanwezig. Die fijne combinatie van dieren en specifieke personages levert regelmatig onverwachte resultaten op. Sinds 2000 verschenen er nog maar vijf delen van de reeks. Guarnido is geen snelle tekenaar, maar wisselt Blacksad ook graag af met andere projecten. Daardoor zit er al gauw drie jaar tussen elk deel. Nu verscheen recent Amarillo, het vijfde deel in de reeks.
Opnieuw komt John Blacksad door zijn goedheid terecht in een gewelddadig verhaal. Wanneer hij een wagen moet afleveren in Tulsa, maar die auto onderweg in foute handen terecht komt, trekt Blacksad naar Amarillo. Een duo van kunstenaarsvrienden heeft de auto nu in handen. Als een verwijzing naar de beatgeneratie (denk aan Jack Kerouac en Allen Ginsberg) worden beide vrienden geportretteerd als labiele types met zelfdestructieve neigingen en een voorliefde voor bedwelmende middelen. Toch schemert ook de goedheid en de oprechtheid nog in hen door. Hun verhaal kent een tragisch verloop, dat Blacksad als een observator meevolgt langs de zijlijn.
Net als in de vorige delen is ook Amarillo een overtuigend portret van een periode en een plaats. De auteurs besteden hieraan bijna evenveel aandacht als aan de plot van het verhaal zelf. Dat geeft Blacksad ook in dit vijfde deel net dat tikkeltje meer waar het veel andere reeksstrips aan ontbreekt: een ziel. Misschien heeft ook het zelf gekozen lage publicatieritme er mee voor gezorgd dat de lezers Blacksad niet snel beu zullen worden. Een andere klassieke reeks als Thorgal wordt de laatste jaren op een jammerlijke manier uitgewrongen tot bandwerk, wat deels de allure van de hoofdreeks wegneemt. Neen, dan verkiezen wij alleszins de spaarzaam vrijgegeven kwaliteit van de heren Guarnido en Diaz Canales. Amarillo bevestigt Blacksad als een succesreeks met blijvende kwaliteiten. Delen zes en zeven zouden zelfs een tweeluik worden, dus dat wordt nu al uitkijken naar 2016 en de jaren daarna.
