Een dubbel gevoel. Dat is wat Shamisa Debroey in haar debuut Verdwaald wil uitdrukken. Het resultaat is onverwacht en prachtig.
De afgelopen weken was Shamisa Debroey niet uit de pers weg te slaan. Daarbij werd al overvloedig verwezen naar haar plek van primus van haar jaar aan Sint Lukas Brussel. Zoiets creëert natuurlijk al verwachtingen. Bovendien is uitgeverij Oog & Blik niet van de minste voor de makers van graphic novels. Om als debutant in hun fonds opgenomen te worden, is zeker niet evident. Nu ligt dan eindelijk het album zelf in de winkel en kan het volop gelezen worden. De hoge verwachtingen konden zonder probleem worden ingelost. Het is opvallend hoe zelfzeker dit debuut is. Zowel grafisch als wat de teksten betreft, weet Shamisa Debroey al raad. Het gebeurt niet vaak dat een nieuwe auteur meteen al van bij het debuut zo’n volwassen werk aflevert.
In Verdwaald vertelt ze het verhaal van een meisje dat opgroeit bij haar grootouders, samen met haar broer. Hun ouders zijn afwezig, maar hebben anderzijds een cruciale rol in het hele verhaal. Debroey vermijdt immers om in Verdwaald met een belerend vingertje te wijzen naar haar ouders. Eerder wil ze de vertwijfeling en het dubbele gevoel in beelden en tekst vatten. Tegelijk verwijt ze hen de afwezigheid, anderzijds wil ze hen bedanken voor al die ervaringen die ze wel meegekregen heeft. Zo krijgt het hoofdpersonage in dit semi-autobiografisch verhaal elk jaar op haar verjaardag een levende vis van haar vader toegestuurd. Het is het enige teken van leven dat hij in een heel jaar laat zien, maar tegelijk is het voor haar heel betekenisvol dat hij dit zo aanhoudend blijft doen.
Hoewel Verdwaald heel toegankelijk is en vlot leest, gebruikt de auteur toch een associatieve vertelstijl waarbij ze snel wisselt tussen figuren en tijdstippen. Tegelijk kan ze zoveel onuitgesproken laten dat echter wel tussen de regels door te lezen valt. De centrale scène in het boek vindt plaats in een café waar de protagonist wacht op iemand, die echter niet opdaagt. Tijdens die momenten van wachten kan haar verbeelding op de loop gaan en leren we meer over haar en haar familie. Door het combineren van die losse en korte stukjes krijgen we in Verdwaald een poëtisch en genuanceerd portret van een bijzondere familie.
De stage die Shamisa Debroey voor haar opleiding bij Randall Casaer (Slaapkoppen) liep, heeft duidelijke sporen nagelaten. Grafisch lijkt ze wel een zus, maar wat de teksten en het vertellen met de beelden betreft, werkt ze toch vanuit een heel ander register. Waar Randall het associatieve en dromerige tot een extremer niveau doortrekt, zit het werk van Shamisa Debroey toch meer geworteld in de realiteit. Dat Verdwaald het resultaat is van haar eindopdracht voor Sint Lukas, maakt haar verdiensten alleen maar groter. Het verdere parcours dat Debroey zal volgen, lijkt ons alleszins een boeiend pad te worden. Vlaanderen heeft er weer een zeer getalenteerde stripmaker bij, en daar kunnen we alleen maar blij van worden.
