Rijke mensen leveren meestal goede verhalen op, en dat geldt zeker voor strips. De Montefiore is een verhaal over de complotten achter de glitter en glamour van de modewereld.
Opvallend kunnen we het eerste deel van de nieuwe reeks De Montefiore zeker en vast niet noemen. Dit familieverhaal over een rijke dynastie van modekoningen past perfect in het rijtje van soortgelijke verhalen over brouwers of wijnbouwers, en ook Largo Winch komt om de hoek kijken. Lezers dromen nog altijd graag weg bij een grootse bolide en mooie vrouwen, en de uitgevers blijven daar dan ook graag op inpikken. De familie Montefiore is één van de belangrijkste namen in de modewereld. Narciso heeft als zoon en erfgenaam maar bitter weinig interesse in mode en woont in de Verenigde Staten, waar hij zich bezig houdt met snelle wagens. Wanneer zijn vader overlijdt, is het aan Narciso om de teugels in handen te nemen. Binnen het bedrijf zitten er echter verschillende afgunstige blikken die Montefiore junior liever kwijt dan rijk zijn. Toch is het uiteindelijk aan Narciso om het bedrijf Montefiore te redden en terloops enkele mysteries uit het verleden te ontrafelen.
Het verhaal en de tekeningen van deze strip bieden weinig nieuws onder de zon. Toch is het opvallend dat het scenario net geleverd werd door het duo Stéphane Betbeder en Christophe Bec, die vooral bekend zijn van donkere, realistische verhalen met vaak horrorelementen. Betbeder debuteerde onder de vleugels van Bec en maakte eerder al samen met hem de reeks Bunker. Sindsdien schrijft hij ook solo strips maar nu en dan blijven ze elkaar toch opzoeken voor een samenwerking. Christophe Bec is zeker en vast de bekendste naam van de twee. In 1997 brak hij door met het eerste deel van de reeks Zéro Absolu, op scenario van Richard Marazano. Sindsdien reeg hij de successen aan elkaar met reeksen als Heiligdom, Prometheus en Carthago. In toenemende mate legde Bec zich toe op het schrijven, naast het zelf tekenen van strips. Ook voor hem is De Montefiore een stap in het duister. De kleurrijke wereld van de jetset is niet zijn natuurlijke habitat, maar toch brengen de heren het er behoorlijk vanaf. De Montefiore leest vlot en is vakkundig gemaakt.
Met Pasquale Del Vecchio hebben ze bovendien een verdienstelijk tekenaar ingeschakeld. Deze tekenaar is een ervaren rot die zijn strepen al verdiende in de Italiaanse stripwereld, vooraleer begin jaren 2000 naar de Franse markt over te stappen. Daar tekent hij nu aan een hoog tempo albums voor verschillende reeksen. Met De Montefiore staat hij nu voor het eerst meer in de belangstelling dank zij de bekendheid van zijn beide scenaristen. Zijn tekeningen hebben een sterke verwantschap met deze van Lucien Rollin (o.a. De Getekende, De Fleury-Nadal). Beiden combineren een soepele realistische tekenstijl met een ruwe afwerking. Del Vecchio zal na dit album niet meteen de markt stormenderhand veroveren. Daarvoor is zijn tekenwerk te klassiek en te weinig opvallend. Toch is het zeker verdienstelijk en past het bij de stijl van het verhaal in De Montefiore.
De verwachtingen van deze reeks zijn na het lezen van dit eerste deel niet meteen hooggespannen. We zien hier niet meteen de start van een nieuw succesverhaal. De Montefiore kan hoogstens ambiëren een verdienstelijke strip te bieden die zeker zijn plaats heeft in het huidige aanbod. Anderzijds vinden we het zeker jammer dat de heren Betbeder en vooral Bec hun talent en ambitie even in de koelkast gestoken lijken te hebben voor De Montefiore.
