Je zult maar een Spaanse dancegroep zijn, uit op een feestje, en terechtkomen in de winderige en kille DOK Box op een regenachtige avond. De set van Delorean viel zondagavond dan ook geen beetje als zaad op de rotsen, en dat was zonde want in potentie was dit ook effectief partymateriaal.
DOK, een verlaten stuk Gentse Haven dicht bij de binnenstad, is een geweldige plek om openluchtconcerten te geven en ander zomers entertainment te voorzien. Als het ook effectief zonnig weer is. Laat de wolken samentrekken, de hemelsluizen openen, en de wind opzetten, en je zit met een desolaat landschap vol plassen, en een open markthal waaronder artiesten in een kleine concertarena manmoedig proberen stand te houden.
Zo hard zit het vandaag voor Delorean ook tegen, en er is dan ook maar een flinke dertig man afgezakt om de Barcelonese groep aan het werk te zien. Dat is weinig, zelfs in een kleine locatie als deze; moeilijk om op deze manier echt een feest te bouwen, en laat dat nochtans net de corebusiness van de band zijn: een opzwepende mix van rock met housemuziek brengen.
Alsof het nooit 1992 is geworden, put het Spaanse viertal immers hardnekkig uit de dansmuziek van eind jaren tachtig, begin jaren negentig, zoals die toen gedraaid werd in de hipste discotheken van Ibiza. Balearic Beats zijn bij Delorean ook meer dan twintig jaar later nog aan de orde, en op zijn best voelt de DOK Box dan ook aan als The Hacienda, de Manchesterse danskeet die New Order in die tijd uitbaatte en die even de navel van de wereld leek.
Met bewonderenswaardig professionalisme geven de muzikanten immers geen krimp bij de desolate aanblik van het weinige publiek, en opener “Seasun” klinkt meteen behoorlijk goed. De hard knallende snaredrum overheerst iets te hard in dit echoënd beton, maar dat is een euvel waar overheen te luisteren is. Wat in het daaropvolgende tweeluik “Spirit”-“Dominion” opvalt is hoe Delorean op zijn net verschenen nieuwe plaat Apar meer rockgroep is geworden. De zang van Ekhi Lopetegi is dominanter geworden, de nummers meer song. Her en der zijn zelfs echo’s van New Order te horen, en dat is niet altijd even positief. Net als Bernard Sumner is ook Deloreans bassist geen vocaal wonder, en wordt er al eens een voet vol overtuiging naast de toonladder gezet.
Het zijn dan ook de regelrechte dansnummers van doorbraakplaat Subiza die het meest volk aan het dansen krijgen. “Real Love” en “Stay Close” worden rug aan rug gebracht, maar in dat laatste komt de diepe bas niet door waardoor alles aan het horten gaat. De schetterende synths van “Still You” trekken dat gelukkig weer recht, maar langzamerhand zakt dit optreden daarna wat in; de hits zijn voorbij, veel variatie op het thema komt er niet meer, en drummer Igor Escudeo doet net eens teveel een climax-aankondigende roffel waar nadien niets volgt om goed te zijn. Het schuchtere schuifelen, zelfs ietwat uitzinnig dansen, dat we toch mochten zien, is alweer verdwenen. Delorean houdt het dan ook kort, en verdwijnt na krap een uur spelen van het podium.
Dit is het soort pech dat je als band kunt hebben. De omgevingsfactoren zaten niet mee, maar daar kan Delorean niets aan doen. We zien ze graag nog eens terug in betere omstandigheden, en dan wordt het ongetwijfeld een stevig feestje. Dat de groep daar het materiaal voor in huis heeft zagen we immers afgelopen mei op het Primaverafestival in Barcelona, en ook vanavond waren er nog glimpsen genoeg om ons ervan te verzekeren dat we toen niet gedroomd hebben. Ware het niet zo belachelijk om dat krap een dag na het einde van het festivalseizoen al te schrijven, we riepen Eppo Janssen op om de groep alvast te boeken voor de volgende Pukkelpopeditie. Een Castello zou Delorean niet misstaan.
