Het vervloekte kind buigt zich over een wat minder belicht aspect van de Tweede Wereldoorlog: het fenomeen van de oorlogskinderen, meisjes en jongens waarvan de ouders niet tot hetzelfde kamp behoorden. In deze tweedelige strip gaat Gabriel Clairemont, wellicht de zoon van een Franse moeder en een Duitse vader, op zoek naar zijn verleden.
Jonge mannen ver van huis, vrouwen die alleen achterbleven, soldaten in bezette gebieden, gedeporteerde werkkrachten, bevrijders… Dat er in zes jaar wereldbrand heel wat tijdelijke koppeltjes ontstonden, mag niet verwonderen. Als daar vodden van kwamen, wilde het wel eens gebeuren dat het kind opgroeide zonder vader of ter adoptie werd weggegeven. In Frankrijk schat men het aantal oorlogskinderen op 200.000. Die enfants de Boches hadden het soms hard te verduren als “kind van de vijand”.
Pas acht jaar geleden werd met Amicale Nationale des Enfants de la Guerre (ANEG) een organisatie opgericht die zich het lot van deze ondertussen groot geworden kinderen aantrekt. Het zijn late zestigers die op zoek gaan naar de naam of het graf van hun vader of naar mogelijke halfbroers en -zusters. Een zoektocht die vaak start in Berlijn bij het Wehrmachtsauskunftstelle für Kriegerverluste und Kriegsgefangene (WASt), een archief met informatie over Duitse gewonden en gesneuvelden van de Tweede Wereldoorlog. Sinds 2009 mogen de Franse oorlogskinderen de Duitse nationaliteit aanvragen; een ogenschijnlijk triviaal gegeven dat hen emotioneel dichter bij de soms nog steeds niet gekende vader brengt.
Monin en Galandon, het duo achter het bejubelde De wilde vlucht, vertellen het fictieve verhaal van zo’n oorlogskind. Een Franse jongeman die bij zijn adoptie-ouders op het platteland opgroeide, begint zich in het Parijs van mei ’68 na een toevallige samenloop van omstandigheden vragen te stellen over zijn biologische ouders. Terwijl Frankrijk in rep en roer staat, gaat Gabriel op zoek naar zijn familieverleden, een moeizame speurtocht waarin hij vaak op het verkeerde been wordt gezet en die enkele verrassende wendingen in petto heeft.
Het vervloekte kind is een psychologisch drama in een luchtig, vluchtig jasje. Verwacht u niet aan een diepgravende graphic novel; deze strip die ons van Parijs over Berlijn naar Argentinië voert, telt twee maal 46 pagina’s. Er wordt dus een hels tempo op na gehouden, waardoor van enige adempauze geen sprake is. Het maakt dat de personages hun klauwen nauwelijks in het vel van de lezer zetten. We merken heel veel potentieel — welgemikte gevoeligheden, realistische figuren… — maar de uppercut die dit soort verhalen doorgaans in huis heeft, blijft uit.
Ook met de vertelde tijd zit het niet helemaal snor. We leren Gabriel bij aanvang van De kaalkoppen kennen als een ongeïnteresseerde, simpele ziel die op de Parijse barricades slogans papegaait als een kip zonder kop. Enkele weken later, op het einde van Het O teken, is hij een door het leven getekende jongeman die zich met de nodige finesse om zijn medemens bekommert. Die evolutie is op zijn minst gezegd verwonderlijk.
Gelukkig is Het vervloekte kind wel een sfeervolle strip. De degelijke, ondersteunende inkleuring — inclusief lichtjes sepia-achtige flashbacks — is perfect in balans met de tekeningen van Arno Monin. In het eerste deel hanteert hij een karikaturale stijl die door de combinatie van sierlijke lijnen en hoekige gezichten aan een neutrale, minder artistieke versie van Cyril Bonin (Fog, Schijn bedriegt…) doet denken. In deel 2, dat in het Frans drie jaar na Les tondues verscheen, krijgen de personages een iets realistischer, maar helaas ook saaier voorkomen.
Ondanks de vele tekortkomingen is deze nieuwe uitgave van Saga een niet onaardig tussendoortje. Je helemaal onderuit halen, doet Het vervloekte kind echter niet.
