Met The Bloom And The Blight doorbrak Two Gallants vorig jaar op vakkundige wijze een jarenlange stilte. Het album betekende een oorverdovende terugkeer van het Amerikaanse duo, dat voorheen een beetje zijn weg leek te zoeken tussen blues, americana en punk. Vanavond ging het nieuwe luik van de tournee rond die plaat van start, en Adam Stephens en Tyson Vogel lijken hun band helemaal in evenwicht te hebben.
The Bloom And The Blight is ondertussen ook alweer een half jaar oud, waarmee de initiële promorit er zo’n beetje opzit. Tijd voor Two Gallants om zo nu en dan achterom, maar evengoed vooruit te kijken. Het meest recente album dient daarbij vooral als referentiepunt. Het explosieve karakter van die plaat drong in meer dan een ouder nummer door, wat de songs in kwestie stuk voor stuk ten goede kwam.
Dat de nieuwe tournee op Les Nuits een aanvang nam — de band was daags voordien uit California overgevlogen –, viel er niet aan te merken, behalve misschien aan het feit dat Stephens naar het einde toe aan de limieten van zijn stem zat. Maar laat de finale gevormd worden door “Halcyon Days”, een song die net aan kracht wint door een beetje schorheid in de stem, en het zit ook daar meer dan snor.
Minder dan anderhalf uur eerder katapulteerde het duo je met niet meer dan enkele noten van opener “Despite What I’ve Been Told” richting prairie, daarmee de herfstachtige lenteavond net dat extra tikje onbehagen meegevend. Wanneer hij zijn gezongen verhalen inzet, lijkt Stephens minstens veertig jaar ouder dan de prille dertiger die hij is. Die narratieve maturiteit wordt in evenwicht gehouden door een hongerige manier van spelen, een aanpak die nummer na nummer meer uitgediept wordt.
Zo is er “Ride Away”, een van de prijsbeesten van vorig jaar, dat uitblinkt in hartverscheurende schoonheid. De wanhoop die tastbaar wordt tijdens de song, draagt vreemd genoeg ook een flinke dosis lust for life in zich. Hier wordt het opvliegende karakter van de punk vakkundig gecombineerd met de treurnis van de blues, zonder dat de band in de valkuilen van een van beide genres trapt. Nergens krijg je het gevoel dat kort door de bocht gegaan wordt, evenmin vervalt Two Gallants in langdradigheid. Daarvoor is de intensiteit te scherp. Ook wanneer het even rustiger aan gaat, zoals in “Broken Eyes” of de Tom Petty-cover “A Thing About You”.
Op The Bloom And The Blight heeft Two Gallants maar liefst vijf jaar laten wachten, iets dat hopelijk niet opnieuw gebeurt. Door enkele nieuwe songs in de set te smokkelen — minstens twee daarvan beleefden hun live-debuut — wordt de hoop gecreëerd dat een opvolger binnen een schappelijk tijdspanne verwacht kan worden. En dat die plaat wederom op niveau zal zijn. “Some trouble is bound to come”, klonk het in een van die songs, en ja, het duurt niet lang voor het duo je, tjokvol whisky zo lijkt het wel, in de dust bowl laat neerploffen. Maar zij mogen dat. Meer zelfs, van Two Gallants verwachten we onderhand niet minder.
