Bij de BBC Sound of 2013 moesten ze alleen Haim laten voorgaan maar qua media-aandacht is de stand ondertussen minstens gelijk: AlunaGeorge gaat vlot over de tongen én de ether. Een concert in de rotonde is bijgevolg een buitenkansje om het veelbelovende Londense duo van dichtbij aan het werk te zien.
Twee dagen eerder stond hier in Botanique nog een andere band van dat talentenlijstje van de BBC, Chvrches, en hoewel de synths in beide bands een hoofdrol spelen, kan het verschil tussen beide acts en vooral beide frontvrouwen niet groter zijn. Terwijl Lauren Mayberry willens nillens de ultieme schattigheid personifieert, wordt vanavond met Aluna Francis een Bengaalse tijger de arena in gelaten, met benen hoger dan de dienst Stedenbouw toelaat, gehuld in een zwart leren shortje. Dat laatste zag die fotograaf links van ons maar al te graag toen ze naar dat flesje water op de grond reikte. Ook het korte topje staat in schril contrast met de herfsttemperaturen buiten.
Maar ook op muzikaal vlak heeft de band gelukkig alles op een rijtje. Dat laatste is vooral de verdienste van de andere helft van het duo, George Reid, die zonder nonsens maar met de gedrevenheid van een flipperkastverslaafde over synth en effectenmodules hangt. Daaruit tovert hij een soort r&b van de 22ste eeuw, waar Francis’ soulvolle stem overheen mag dartelen. Het tweetal brengt ook een drummer en bassist mee en hoewel geen van beide ook maar één moment in de spotlight staat — we vergeten meermaals dat ze op het podium staan — hebben ze een belangrijke bijdrage aan de live-ervaring.
Die aandacht eist Aluna Francis onverdeeld op. Hoewel geen klassieke schoonheid, schikt ze met veel branie in die hoofdrol. Er zijn groepen die van Vorst Nationaal een huiskamer maken maar zij doet vanavond net het omgekeerde: geef haar een podium tien keer zo groot als het deze en het wordt zonder gêne tot de laatste vierkante centimeter benut. Het duo slaagt er in om zonder album — het debuut Body Music verschijnt pas begin juli — toch bijna een uur zonder verveling te vullen, van het licht dreigende “Just A Touch” aan het begin tot het afsluitende “Your Drums, My Love”, dat live bijzonder goed uit de verf komt.
Daartussen wisselen singles en onbekend werk elkaar af: “You Know You Like It” en “Attracting Flies” zijn herkenningspunten, “White Noise”, de geslaagde samenwerking met Disclosure, krijgt de handen boven schouderhoogte en één welgemikte cover, “This Is How We Do It” van Montell Jordan, voorkomt halverwege een mogelijke dip in de set. Geen verveling dus maar om echt indruk te maken mag het allemaal nog iets dwingender. Zo lijkt Aluna Francis tussen de nummers door in een soort verlegenheid te hervallen die haaks staat op haar podiumprésence wanneer ze eenmaal in een nummer zit en blijft de interactie met het publiek helaas miniem. Bovendien geraakt haar stem soms een beetje naar de achtergrond verdrongen, zonde want ze geeft als zangeres een goede indruk.
Nog een beetje aan het water wennen dus en kijk: die set op de eerste Pukkelpopdag komt eigenlijk op een ideaal moment. Want de songs zelf hebben alles om breed ingezet te worden: dansbaar voor wie wil, relax voor wie dan weer niet wil of durft dansen en een hitjespotentieel dat nog waarschijnlijker is dan een penaltymisser van Anderlecht.
