Hessian heeft met zijn debuut Manégarmr nu al een van de meest overdonderende platen van het jaar op zijn naam staan. De Gents-Kortrijkse hardcoreband deelt ook live mokerslag na mokerslag uit.
Geen betere locatie voor een vette double bill met Blind To Faith en Hessian — twee hardcorebands in hart en nieren maar zonder muzikale oogkleppen — dan een opgeknapt kraakpand. In het huis van anarchistische idealisten voelen ook hardcorekids zich thuis. En terecht: veel meer dan de piepkleine Frontline — de laatste jaren meer een cantuslokaal dan wat anders — en de Minus One, die kreunt onder de klachten van buurtbewoners, heeft Bakunin’s Pogo Bar alles om de Magasin 4 van Gent te worden. Het is een oerdegelijke undergroundzaal met respectabele einduren en spotgoedkope pintjes (0,5 euro!). Het zou jammer zijn als de locatie zou sluiten.
Over naar de muziek. Ook de Belgisch-Nederlandse band Blind To Faith heeft nieuw materiaal. Na zijn ijzersterk debuut uit 2009, The Seven Fat Years Are Over en een split met Gehenna in 2010 is er eindelijk een nieuwe EP op komst. Nu Rise And Fall een pauze lijkt in te lassen, heeft bassist Vincent Maes weer wat tijd voor zijn ander project, waarin hij gitaar speelt. Vorige week werd nog “Under The Heptagram” op de wereld losgelaten: een compromisloos, rauw en puur nummer. Zoals we van de metalpunkband gewend zijn.
In de Pogo Bar komt gitarist Cedric Goetgebuer, ook van Rise And Fall, meerazen. Na een donkere doomintro wordt de ene stomp in de maag na de andere uitgedeeld. In vergelijking met Rise And Fall klinkt Blind To Faith minder strak en serieus. De bandleden luisteren dan ook graag naar Eyehategod, Discharge en Entombed. Zo’n verschroeiende set van punk en sludge hoeft niet langer dan een halfuur te duren. Fysiek hoogtepunt is ongetwijfeld “Blood Like Water” waarbij er tot tegen de muren gevaarlijk gemosht wordt.
Terwijl Blind To Faith vooral sludge en doom in zijn hardcore injecteert, doet Hessian dat overduidelijk met crust en black metal. Openen doet Hessian nog in onvervalste punk/crust-stijl met “Blood Of Elijah”, “Torch” en “Sons Of Avarice”; allemaal nummers van zijn 12-inch-EP die in 2011 op Smoke & Dust verscheen. Maar “Mourn The World Of Man”, het eerste nummer van Manégarmr dat Hessian speelt, laat meteen een extremer geluid horen. Het klinkt nóg donkerder en massiever dan het oudere werk.
De metallische hardcore van Hessian lijkt afkomstig uit de diepste krochten van deze aardkloot, zeker als je luistert naar nog meer duistere nummers als “Hollow Eyes” en “Ascension”. De bloedhete Pogo Bar zit volgepropt met fans die wild te keer gaan op een band die perfect balanceert tussen genadeloze en efficiënte agressie uit de hardcore en hypnotiserende melodieën uit de black metal. Het geheim achter deze unieke sound is de samenstelling van de band. Drummer Tim Bryon speelt bij ons eigenste doemrockinstituut The Black Heart Rebellion én Kingdom, gitarist Levy Seynaeve is bassist bij het grootse Amenra en Bram Coussement is afkomstig van old school hardcoreband Losing Streak.
“Mother Of Light” is een meesterlijke afsluiter. Een maniakaal drummende Bryon en bassist Kenneth Vanhoutte zetten voor de zoveelste keer de steeds aanzwellende, repetitieve gitaarlagen extra kracht bij. De vocalen van Coussement en Seynaeve gaan wederom door merg en been. Het nummer vat het meesterschap van Hessian in drie adjectieven samen: onwerelds, superintens en in-your-face. Geen wonder dat we na de laatste noot naar adem moeten happen. Als Hessian geen revelatie wordt dit jaar, zijn er geen zekerheden meer.
