Grizzly Bear bleef – ondanks inzet, meesterschap, prachtige belichting en het schitterende songmateriaal – nogal beneden de verwachtingen in de Ancienne Belgique. Dat lag mogelijk aan onze hoge verwachtingen, maar helaas ook aan een onverklaarbare knudde geluidsmix die de songs hier en daar platsloeg en een niet geweldig bij stem zijnde Daniel Rossen.
Het overkomt ons slechts zelden in de AB, maar na drie songs hebben we de oordopjes moeten bovenhalen. Niet voor metal of scheurende techno, maar voor Grizzly Bear: in ons boekje vooralsnog fabrikanten van luisterliedjes vol details en mooie harmonieën. Opener “Speak in Rounds” (met de spots in geinige discokleuren) klonk al wat snediger dan op Shields, de ambient “Adelma” kwam verrassend goed tot haar recht, maar dan leek de geluidsman een half concert de teugels kwijt. De scherpe bas- en synthuithalen van “Sleeping Ute” bliezen de rest van de song weg en “Cheerleader” en vooral “Lullabye” leunen pijnlijk sterk tegen de overstuurde kakofonie aan. Het machtige “Yet Again” bleef (met dank aan de oordoppen) gelukkig wel overeind, maar we zagen opvallend veel mensen met de vingers in de oren. De finale van “I Live With You” deed zelfs pijn aan de oren.
”A Simple Answer” is een van de absolute hoogtepunten op Shields, maar was zonder gedetailleerde piano- en orgellijntjes en de vocale harmonieën live een schim van zichzelf. Bovendien leek Daniel Rossen bij momenten door zijn stem te schieten. Iets wat later ook “Two Weeks” parten speelde. Maar dan leek de balans onder controle te geraken. “Foreground” (met een in bloedvorm zijnde Ed Droste op lead zang) was zelfs zonder koren bloedmooi en setsluiters “Half Gate” (nochtans ook vol denderende drums en quiet/loud-dynamiek) en “Sun in Your Eyes” waren er knal op. En de bissen waren blijkbaar ook meer dan memorabel – wij moesten helaas een trein halen.
Niets dan lof ook voor de genereus en met zorg samengestelde setlist: zowat de hele Shields en het overgrote deel van Veckatimest passeerden de revue, zonder echter de parels van hun eerste albums te vergeten. Schitterende belichting ook: een spaarzaam en nauwelijks frontaal belichte band met rustig op en neer bewegende en dimmende lampionnetjes op de achtergrond. Het sluit perfect aan de bij de ongrijpbare, tussen feeëriek en duister schipperende muziek van Grizzly Bear.
Maar toch had dit concert meer moeten zijn en dat leek vooral aan de geluidsmix te liggen. De drums en bassen (liefst met een flinke reverb erdoor) denderden wel erg luid de zaal door, waardoor alle andere instrumenten ofwel overstemd ofwel ook overstuurd in de mix zaten. In een bunker als Vorst Nationaal of op een festival zouden we het overstuurde geluid zonder morren wegfilteren met oordopjes, maar in de AB zou dat niet nodig moeten zijn.
Grizzly Bear scoorde dus vlotjes grote onderscheiding voor belichting, inzet en de uitstekende en uitgebreide setlist, maar volume en balans maakten van wat een uitstekend en memorabel concert had moeten zijn een frustrerende aangelegenheid. Wanneer het goed zat (“Speak in Rounds”, “Read, Able”, “Gun-Shy”, “Half Gate”, “Sun in Your Eyes”, was het magisch en memorabel, maar de valse noten (“Yet Again”, “Two Weeks”, ‘A Simple Answer”, “While You Wait for the Others”) deden daarom extra pijn. Fantastische band, Grizzly Bear, maar misschien is het gewoon te moeilijk om de schoonheid van de albums ook live te laten werken.
