Knuffelberen hebben nooit echt een belangrijke rol gespeeld in de peuterjaren van ondergetekende. Als snotneus vond ik vooral heil in mijn talloze Jurassic Park-figuren en Star Wars-artefacten. Wat moest je nu in godsnaam met zo’n pluchen ding terwijl je met je Millenium Falcon kon rondhuppelen of terreur kon zaaien met je T-Rex? Maar kijk, het is nooit te laat om nieuwe dingen te ontdekken. Op mijn 22ste werd mijn hart toch veroverd door een teddybeer, de toepasselijk genaamde Ted. Geen doordeweekse knuffel, want het pluchen personage is de nieuwste creatie van Family Guy-bedenker Seth MacFarlane. De rebel uit de Amerikaanse animatiewereld laat zijn anarchistische humor nu voor het eerst los op het grote scherm en treft onmiddellijk doel. De avonturen van een vuilgebekte teddybeer blijken het ideale ingrediënt voor een lachorgie van formaat.
Het sprookje begint in Boston (‘Bawstun’ voor de locals). John Bennett is een kind dat maar weinig vriendjes heeft en zich zeer eenzaam voelt. Dat verandert wanneer hij op een dag onder de kerstboom een teddybeer aantreft. John is zo gelukkig dat hij belooft dat hij en Ted eeuwig vrienden zullen zijn. Toch wil John meer en wenst hij op een nacht dat Ted met hem kon praten. We weten allemaal dat er niets sterker is dan de wens van een jong kereltje (except an Apache helicopter. An Apache helicopter has machine guns and missiles) en dus komt Ted tot leven. 27 jaar later leven Ted (MacFarlane) en John (Mark Wahlberg) nog steeds samen, maar is hun leven wat in het slop geraakt. John verdient de kost met een miserabel baantje, terwijl Ted de tijd doodt met prostituees, het roken van wiet en het zich laveloos zuipen. Lori (Mila Kunis), de vriendin van John, kan het het niet meer aanzien hoe John zijn leven vergooit met Ted en stelt hem voor de keuze: zij of Ted. John staat voor de moeilijkste beslissing uit zijn weinig betekenisvol leventje.
Van het verhaaltje moet je het in Ted niet echt hebben. De film heeft een zeer simpele en voorspelbare premisse met een oerconventionele structuur. Moest dit een doordeweekse familiefilm zijn, dan was de kans groot dat je na tien minuten al lag te snurken in de zaal. Laat het nu juist de bedoeling zijn van MacFarlane om het genre van de onschuldige familiefilm door de mangel te halen om er zijn eigenzinnige stempel op te drukken. Er bestaat niets schadelozer dan een teddybeer, en die onschuld wordt in Ted met de grond gelijk gemaakt om een personage te creëren met een delinquente levensstijl waarop zelfs Charlie Sheen jaloers zou zijn. Ted steekt zelfgenoegzaam zijn middelvinger op naar elke vorm van jeugdsentiment en verheerlijkt op compromisloze wijze een levensstijl van seks, drugs en rock ‘n roll. U zal nooit meer op dezelfde manier naar een teddybeer kijken nadat u Ted passioneel de liefde hebt zien bedrijven met een blonde vamp. Zelfs met Norah Jones heeft hij ooit het bed gedeeld. Go figure!
Wie bekend is met Family Guy, American Dad of The Cleveland Show weet dat MacFarlane’s gevoel voor humor weinig subtiel is. De man heeft dan ook al geweldig veel tegenwind gekregen voor zijn vaak discriminerende, beledigende en brutale vorm van grappen en grollen. Waar MacFarlane nog het meest in uitblinkt, is het gebruik van popculturele referenties als drijvende kracht achter zijn comedy. Net als in Family Guy zijn de knipogen naar de hedendaagse of vroegere film-, televisie- of muziekcultuur het sterkste onderdeel van Ted. Als kind van de eighties kan MacFarlane het niet laten om het meest naar die tijdsperiode te refereren. Let op de Star Wars beltoon van Wahlberg, het Indiana Jones deuntje dat even de revue passeert, maar vooral op de obsessie van Ted en John voor de cultklassieker Flash Gordon. Dat laatste levert hilarische momenten op, met als hoogtepunt een uit de hand gelopen feestje met Flash Gordon-acteur Sam Johnson. Waar je bij de meeste komedies de beste grappen al in de trailer hebt gezien, weet Ted een mooie consistentie te behouden in zijn comedygehalte. Soms opteert de film wel voor de wat meer platvloerse aanpak(“there is a shit in the corner”), iets dat we Ted echter graag vergeven. MacFarlane vuurt zijn grappen af aan een amper bij te houden tempo, dat geen enkel moment slabakt. Weinig komedies doen het hem de dag van vandaag na.
Met een wandelende, pratende en vloekende teddybeer als centrale figuur zou je bijna vergeten dat ook Mark Wahlberg en Mila Kunis het scherm bevolken. Zij vormen zowat het hart en ziel van deze voor de rest compleet geflipte komedie. Wahlberg is verrassend charmant en aandoenlijk als buddy van Ted en als complete nietsnut die uiteindelijk besluit om zijn leven over een andere boeg te gooien. Samen met Kunis vormt hij een aangenaam duo dat zich volledig op zijn gemak lijkt te voelen in de interactie met een CGI-knuffel. Het liefdesverhaaltje waarvan Kunis en Wahlberg het middelpunt zijn is mager, maar hun ongedwongen samenspel doet je dat al snel vergeten. Er is ook nog een leuke bijrol voorzien voor Giovanni Ribisi als een gestoorde creep die het gemunt heeft op Ted.
Ted was een wereldwijd succes en is nu al zeker van een sequel. Deze eerste kennismaking levert de grootste guilty pleasure op van het jaar, maar als ze bij Universal gaan beginnen met sequels, zijn we nu al een beetje bang dat de figuur snel een gimmick kan worden. Toch heeft MacFarlane bewezen dat zijn grappen niet enkel werken op het kleine scherm. Diegenen die de wereld van MacFarlane al kenden en een beetje op de hoogte zijn van de populaire cultuur, weten perfect wat ze kunnen verwachten en gaan zich hoogstwaarschijnlijk rot amuseren. Voor de anderen zal het even aanpassen zijn aan zijn gevoel voor humor. Ik vrees nu al voor de gezinnetjes met kleine koters die zonder enige voorkennis naar ‘die film met die teddybeer’ gaan kijken. Be warned!
