How they want her to be? Als het van de (Amerikaanse) media afhangt wordt zij na Zooey “Almost Famous” Deschanel de nieuwe indie rock-postergirl. Maar afgaande op Cosentino’s performance zaterdagavond lijkt zijzelf daar weinig zin in te hebben.
Vooraleer die bevinding te verdedigen, willen we nog kwijt dat eerder op de avond het veelbelovende Paon aardig zijn streng trok. Bijgestaan door een bassist en drummer trakteerden de jonge Belgen Ben en Aurélio het publiek namelijk op een serie onderhoudende garagerockdeuntjes die ons op hun best herinnerden aan wat The Raveonettes op Chain Gang Of Love lieten horen; een compliment dunkt ons.
Sixties rammelrock en vooral veel Ramones schalde er daarna uit de Witloof Bars speakers, met de bedoeling om een stevig Best Coast-concert aan te kondigen? Daarover blijven we in het ongewisse maar feit is wel dat er met een rode markeerstift “Hey!Ho! Let’s go home” op Cosentino en Bruno’s voorhoofden geklad was.
Met deze Brusselse passage sloten de Californiërs hun Europese tournee af; ze gaven dan ook een wat vermoeide indruk. Uitgedost als een uit Charmed weggelopen goth chick slofte de frontvrouw dan ook het podium op om met haar kornuiten een roedel songs van het debuutalbum Crazy For You uit te laten. En hoewel Bruno “Goodbye” en “Our Deal” van Jesus&Mary Chain-esque stofzuigergitaren voorzag, de zangeres-gitariste goed bij stem was en de ritmesectie onvervaard voort denderde, misten die rammelpopsongs toch de bezieling van op de plaat. Het was dan ook jammer dat een virtueel hoogtepunt als “The Only Place” al zo vroeg werd weggegeven. Dat dit geen memorabele doortocht zou worden werd ons dus snel duidelijk, en toen technische mankementen ook nog eens de flow uit het concert haalden zochten we troost aan de bar.
Bij het inzetten van het nagelnieuwe “Why I Cry” vonden de Amerikanen toch hun tweede adem en de afwisseling tussen Pixies/Pavement-achtige slacker nummers en de Shangri-La/Carpenters (light)-alike weltschmerz werkte aanvankelijk wonderwel. Bovendien ontpopte de aimabele en praatgrage Cosentino zich tot een stand-up comedian die zo een rol in Bewitched zou hebben versierd, mocht die seventies sitcom de Generation X aan de buis gekluisterd hebben.
Maar toch, puree kan lekker zijn maar elke dag van dattum, ça c’est trop. De tweede helft van de sets hard-zacht dynamiek werkte in eerste instantie dus intrigerend maar begon na een tijdje te vervelen en dat Cosentino geen glitter girl wil zijn maar wel een bier lurkende grunge chick werd hoe langer hoe meer duidelijk.
Het was trouwens van Teenage Fanclubs concert op Pukkelpop ’92 geleden dat we een band live een Nirvana song hoorden verkloten. En wat ons betreft is Best Coasts versie van “About A Girl” de allerlaatste poging daartoe. Als enige toegift was dit volstrekt irrelevant, overbodig, misplaatst. En bovenal was dit voor ons het bewijs dat Best Coasts carrière nog met veel groeipijnen zal gepaard gaan. Maar soit, hopelijk vinden Cosentino en co on time their way to the beach.
