België houdt van Machine Head en Machine Head houdt van België. En dus stond de Amerikaanse metalkolos voor de tweede keer deze zomer in België. Zijn headlinershow in Lokeren was even verpletterend als het zaaloptreden in Vorst vorig jaar.
“We build Cathedrals to our pain/Establish monuments to attain/Freedom from all the scars and the sins/Lest we drown in the darkness within”, zingt frontman Robert Flynn met veel zin voor melodie in “Darkness Within”, de verschroeiende climax van een ruim anderhalf uur durende set. Even verderop in het nummer schreeuwt het charismatische metalicoon, tijdens een zoveelste verwoestende break, met passie meermaals “music my savior, save me”. Met het vijfde nummer van Unto The Locust, een van de beste albumreleases uit 2011, word je meegezogen in de duistere denkwereld van het uithangbord van de band.
Als kind werd Flynn, geboren als Lawrence Mathew Cardine, geconfronteerd met mishandeling, zelfmoord en een junkievader. In de miserabele achtersteden van San Francisco herviel hij, ook toen Machine Head naam had gemaakt, meermaals in drank- en drugsverslavingen en depressies. Met muziek (her)vond hij telkens zijn plaats in de maatschappij. Thrash metal is zijn medicijn. Je kan zeggen dat Machine Head het leven van het zelfdestructieve heerschap in de jaren negentig gered heeft. Lees er de teksten van Burn My Eyes — alleen al de albumtitel — maar eens op na.
Anno 2012 is Flynn niet langer een speedverslaafde vechtersbaas. De veertiger heeft een vrouw en twee kinderen onder zijn hoede en houdt zijn bestialiteiten voor tijdens de honderden optredens per jaar — Machine Head toert na elke release haast onafgebroken de wereld rond. Het podium is dan ook Flynns favoriete biotoop. Hij verkoopt samen met zijn drie makkers adrenalinestoten op dezelfde manier als toen hij als baldadige puber de Bay Area thrash ontdekte en met zijn maatje Phil Demmel, vandaag Machine Heads tweede riffleverancier, met Vio-Lence de scene onveilig maakte: monsterlijk en met schuim op de lippen. Flynn, en niemand anders, is de James Hetfield voor de jongere metalgeneratie.
Elk concert van Machine Head is een grootse viering voor een (kolkende) metalmassa, zo ook in Lokeren. Daarvoor lenen de nummers van Unto The Locust zich het best. Net als in “Darkness Within” combineert Machine Head in opener “I Am Hell” en “Locust” instrumentale harmonie (tussen Flynn en Demmel), sfeervolle bombast (lichtshow en solo’s, zelfs in de akoestische stukken) en verzengende agressie, telkens door toedoen van bassist Adam Duce en de waanzinnig goede drummer Dave McClain: twee onderschatte muzikanten in het metalwereldje.
Tijdens klassiekers en traditionele live-bommen als “Old” (Burn My Eyes), “Bulldozer” (Supercharger) en “Ten Ton Hammer” (The More Things Change…) incasseren we dezelfde punch als tijdens de eerste luisterbeurt van live-album Hellalive (2003) toen we als puber kennismaakten met Machine Head. Ook andere vertrouwde nummers passeren de revue. “Imperium” blijft dé schijf van Through The Ashes Of Empires, het album dat Machine Head opnieuw op de metalkaart zette. Tijdens “Beautiful Mourning” en “Aesthetics Of Hate” van The Blackening, een moderne metalklassieker, transformeren de Lokerse Feesten in een headbangfestijn.
Dat de bastonen overdonderend hoog afgesteld staan, maakt de lompe sound van Machine Head alleen maar indrukwekkender. Dat lang voor het slotoffensief (“Halo” en “Davidian”) van de nekspieren amper iets overblijft, de blauwe plekken niet meer op één hand te tellen zijn en de longen vol stof zitten — vooraan het podium staan is een vuile bedoening –, verbaast niets. Machine Head live? Dat is als een partijtje oorlog spelen.
Machine Head zien we maar al te graag nog eens terugkomen, maar dan met de integrale uitvoering van zijn legendarisch debuut Burn My Eyes. Anders dreigt de volgende passage op een herhalingsoefening uit te draaien — of dat nu een tegenvaller zal zijn of niet. Tot slot nog een advies voor de Graspop-organisatie: verspil de miljoenen niet langer aan oudjes als Maiden, Kiss of Aerosmith, maar kijk naar de toekomst, en die ligt bij terechte headliners als Machine Head.
