Laat je niet misleiden door de brave cover. De Feul is een andere koek dan de standaard fantasystrips. Het tweede deel ligt sinds kort in de winkel.
De Feul uit de titel is een wrede ziekte die nietsontziend de toekomst van alle volken bedreigt. Een groep gaat op onderzoek om de oorsprong van de ziekte te vinden en zo daaraan een einde te maken. In de groep zijn verschillende volken vertegenwoordigd, wat de tocht niet altijd makkelijker maakt. Scenarist Jean-Charles slaagt erin om op een behoorlijk subtiele manier zware thema’s rond integratie en aanpassing van groepen in zijn verhaal te verwerken. Door zelfs de heldin Valnes een te eenzijdige blik te geven en haar dat stap voor stap te laten ontdekken, geeft Gaudin meteen ook aan dat iedereen dezelfde reflexen van onbegrip ervaart. Tegelijk beseft ook Gaudin dat dit geen reden tot schaamte hoeft te zijn, maar dat het inzicht alleen al dit onbegrip kan wegnemen. De Feul is een verfrissend geluid in het fantasygenre.
Jean-Charles Gaudin is een vertrouwde naam in de stripwereld. Recent nog vertaalde uitgeverij Dark Dragon Books het eerste deel van zijn Vigilantes, dat we bij goddeau (Enola?) ook wisten te appreciëren. De Feul is een reeks die oorspronkelijk tussen 2005 en 2009 verscheen. Hij is erg geliefd bij het lezerspubliek omwille van zijn scenario’s die fantasy combineren met levensechte personages en hun emoties. De Feul beantwoordt perfect aan die beschrijving en heeft daarenboven met Frédéric Peynet nog een ijzersterke troef achter de hand.
Diens gedetailleerde en sobere tekenwerk is een lust voor het oog. Hij kan elke nuance in het scenario van Gaudin aan, zodat de personages de complexiteit van het scenario weerspiegelen. De Feul was zijn eerste samenwerking met deze scenarist, maar sinds het einde van de trilogie in 2009 startten ze zoals gezegd samen Phoenix op, een nieuwe reeks die voorlopig nog geen vertaling heeft gekregen. In dit tweede deel van De Feul bevestigt hij alleszins al het goeds dat het eerste album had doen vermoeden. Eerder werden van zijn hand ook al de eerste twee delen van Toran en drie eerste delen van De Legenden van de Korrigans vertaald. In De Feul merk je past echt hoe zijn stijl verder ontwikkeld is. Het viel ons op hoe erg zijn gezichten soms op die van Jean-Claude Servais lijken. Wanneer we De Feul lezen, zouden we willen dat Servais wat meer van Peynets dynamiek in zijn tekenwerk kon leggen, zodat het allemaal wat minder stroef en statisch zou lijken. Maar het is wel degelijk De Feul waarover we het hier hebben, dus laat ons vooral volkomen terecht de loftrompet afsteken over deze fijne reeks. Met De Brohms gaat deze sterk gestarte strip op de ingeslagen weg verder. Op naar een schitterende aankomst in het afsluitende deel!
