“This is not our stage, this is your stage”; woorden als vuurwater wanneer die uit de mond van Amanda Brown, stamhoofd van de 100%-clan komen. Ze waren immers nog niet koud of het podium werd al ingenomen door een horde manische danslustigen die all the way hun booty shaketen en zo aan die fijne avond een einde breiden comme il faut.
Brown is dan ook niet van de minsten; eerst maakte ze samen met Bethany Cosentino als Pocahaunted erg boeiende psychedelische drone dub om daarna mee het Not Not Fun-label uit de grond te stampen. De catalogus bevatte volgens la Brown echter te weinig elektronische dansmuziek en dus stichtte ze 100% Silk.
Met de zogenaamde crème de la crème van dat dance/not dance label streek ze donderdagavond in Brussel neer. En ondanks de buzz die er rond deze nieuwe lichting elektronica-artiesten gemaakt wordt, mocht Samon Palermo aka Magic Touch de spits afbijten voor twee man en een paardenkop. Palermo stond aanvankelijk dan ook schijnbaar ongeïnteresseerd aan knopjes te draaien wat een rist van fletse nineties disco-housenummers opleverde. Naarmate het aantal toeschouwers toenam, werd de muziek wel iets interessanter maar toen was het kalf al lang verdronken.
Gelukkig klonken Daniel McCormicks wijsjes al wat avontuurlijker. Onder het nom de plume Ital maakt ook hij muziek die vertrekt van klassieke house en techno maar hij weet daar net genoeg stoorzenders in te smokkelen om het interessant te houden. De uit pitch-shifters en modulation delays geperste en in het rond zwiepende bleeps en whooshs dwongen ons dan ook de oren te blijven spitsen. Deze elastieken Peter Kember en Maria Minerva’s sloppy en psychedelische avant-pop disco waren dan ook geschikte opwarmers voor Peaking Lights.
Ondanks de affiniteit tussen dit duo en Brown kwam het programmeren van deze dubpop band tussen al dat techno-geweld wat vreemd en geforceerd over. Al snel echter voelde de punky en analoge aanpak van Aaron Coyes en Indra Dunis aan als een frisse bries op een zwoele zomeravond. Weliswaar een weeë alcoholgeur met zich meedragend. Lurkend van een fles rode wijn verschool Coyes zich immers achter een torenhoge tapedeck om van daar de fond te leggen voor driekwartier fucked modern pop. Net geen uur werden er ( een subliem rammelend en ratelend “Marshmellow Yellow” niet meegerekend) uitsluitend nummers uit het nagelnieuwe album Lucifer op het publiek afgevuurd. Op de vooruitgeschoven single “LO Hi” bleven we over de titels van de songs in het ongewisse. Zeker is daarentegen wel dat het duo nog steeds grossiert in dub, krautrock en lo-fi.
Alle ingrediënten om een leuk feestje te bouwen waren dus aanwezig en dat was dan ook precies wat Coyes en Dunis deden. Met geloopte en in reverse afgespeelde beelden van verwaarloosde achtertuintjes en partijtjes basketbal op de achtergrond strooide Dunis haar minimalistische zanglijnen uit over ratelende percussie en repetitieve drumloops. En al missen de nieuwe nummers misschien wat de anarchistische charme van de prijsbeesten op 936, toch bewezen noisy interrupties dat Peaking Lights niets van zijn scherpte verloren heeft. Zonder twijfel het hoogtepunt van de avond.
Als buitensmijter stonden Brown en haar LA Vampires op het menu. Hun tape-loop dansmuziek klonk melodieus maar ook edgy en sloeg onmiddellijk aan. Huppelend en hossend voerde ze haar twee, over allerlei MIDI-apparatuur heen gebogen, collega’s aan en bracht ze pakken meer kwaliteit dan Ital en Magic Touch samen.
Hoewel het kaf nog van het koren moet gescheiden worden, bewees deze Californische dus dat er zeker nog toekomstmuziek zit in leftfield en door punk aesthetics geïnfecteerde elektronische muziek. En dat ze in staat is om nog véél leuke feestjes te brouwen.
