Schoonheid is één van dé albums van het voorjaar. Voor het eerst brengt François Schuiten op z’n eentje een volledig album uit. We kunnen zowaar van een passionele Schuiten spreken …
In 2002 al ontving François Schuiten de Grote Prijs van de stad Angoulême op het gelijknamige stripfestival. Deze oeuvreprijs is zowat de meest gerenommeerde erkenning in de wereld van het stripverhaal. Het is tekenend voor het respect dat deze Belg al jaren internationaal geniet. Hij is vooral bekend geworden sinds hij samen met Benoît Peeters aan het begin van de jaren ’80 de reeks De Duistere Steden opstartte. Zowat al zijn albums die sindsdien verschenen, passen binnen het universum dat hij voor deze reeks met Peeters schiep. Enkel het drieluik De Holle Aardes dat hij in de jaren ’80 met zijn broer Luc maakte, onderbrak de reeks. Voor het eerst brengt hij met Schoonheid nu een album waarvoor hij zowel het verhaal schreef als de tekeningen maakte.
Leon van Bel is monteur bij de spoorwegen. Hij rijdt sinds jaar en dag met stoomtreinen en de 12.004 is daarvan het pronkstuk. Dit type was speciaal ontworpen om hoge snelheden te halen. Maar de evolutie staat niet stil. Dag na dag wint de kabellift terrein als goedkoopt alternatief voor het transport over bergen heen. De logge stalen machines verliezen terrein, en tegelijk maken ook de elektrische treinen opgang. Leon blijft onverzettelijk trouw aan zijn 12.004, zijn Schoonheid. Als dievegge van kostbare metalen komt de stomme Elya in contact met Leon. Dit onwaarschijnlijke duo wint elkaars vertrouwen. Wanneer de stoomtreinen enkel naar een ver verleden verwijzen, gaan ze samen op zoek naar de laatste rustplaats van de 12.004. Eerder kan Leon niet tot rust komen.
Hoe ‘apart’ en ‘uniek’ Schoonheid door de uitgeverij ook aan de markt voorgesteld wordt, in se zijn de verschillen met Schuitens eerdere werk nu ook niet zo groot. Nog steeds speelt de techniek een grote rol en krijgt een figuur de hoofdrol die moeite heeft met het steeds maar verdere malen van de tijd en de voortdurende nood van de mens aan evolutie en verandering. Leon van Bel is in die zin een typische Schuiten-protagonist. Het grote verschil zit hem vooral in de figuur van Elya. Zij zorgt voor een dosis sensualiteit en zachte erotiek, die in veel van de Duistere Steden-albums ontbreekt. Daardoor wordt de sfeer in die reeks vaak ook zo kil en rationeel. Het verklaart ook waarom Schuitens tegenstanders hem in de loop van de jaren enkel gaan zien zijn als die tekenaar van architectonische stripverhalen.
Zelf wil hij de menselijkheid daarom een een grotere rol geven in Schoonheid. Dat pakt bijzonder goed uit. De zwart-wittekeningen zijn veel nadrukkelijker gearceerd, wat meer emoties bij de personages toelaat. Soms laat Schuiten zijn grafische beheersing wat zakken om meer expressiviteit toe te laten. Zo slaagt hij in Schoonheid waar veel andere albums van zijn hand mislukken: het combineren van diepe menselijkheid met een fascinatie voor techniek. Schoonheid is een superieure Schuiten en doet verlangen naar andere scenario’s van zijn hand.
