Met een eerste plaat die niet alleen bol staat van halfslachtige vullers (zijn er andere?), maar bovendien alweer vier jaar oud is (een eeuw in muziektermen) en een tweede die gevuld is met een kruising tussen indiegitaren en R&B-beats, kan moeilijk beweerd worden dat het concert van The Ting Tings in vette letters in de agenda stond aangeduid.
Maar goed, een ongezonde dosis nieuwsgierigheid heeft reeds tot meer dan één aangename verrassing geleid, dus waarom ook niet? En ja hoor, het minste dat je kan zeggen van The Ting Tings is dat ze er bij het betreden van het podium intrigerend uitzien. Katie White in zo’n vervloekt sponzen sportbroekje uit de tijd dat de dieren nog spraken, Jules De Martino in iets dat het midden houdt tussen een Kuifje-broek en zo’n ding waarin je in de jaren negentig wel eens iemand op een skateboard zag voorbij flitsen. De man is dan ook de 40 gepasseerd.
De grote verassing is echter dat het net zo intrigerend klinkt als het eruitziet. “Silence” blijkt een ideale opener, zo eentje waarbij opgebouwd kan worden, alvorens een drumcomputer de eer toebedeeld krijgt om voor een explosieve start te zorgen. Eventjes lijkt het erop dat het niet The Ting Tings zijn die hier op het podium staan, maar eerder Die Antwoord. Met “Great DJ” wordt die twijfel weggevaagd, maar start ook het gebeuren dat zich laat omschrijven als ups and downs.
The Ting Tings is namelijk een band die met zichzelf geen blijf lijkt te weten. Klinkt de band het ene moment ronduit saai (“Fruit Machine”), dan roept ze het andere ogenblik niets dan vragen op. Tijdens “Hit Me Down Sonny” slaat de vertwijfeling immers geen klein beetje toe. Wat is dit eigenlijk? Indie R&B? Alternatieve Urban? Of stomweg een vervelende gimmick?
Soms lijkt het wel of The Tings Tings een nieuwe versie zijn van Ciccone Youth, maar dan met het verschil dat de fusie tussen mainstream pop en alternatieve klanken van die band openlijk een gimmick was, waardoor er als eens de mist in gegaan mocht worden en, meest belangrijk, daarnaast was Ciccone Youth een zijproject. Dit is het echte werk.
Gelukkig bestaat dat echte werk ook uit songs als “Hang It Up”, dat kan uitpakken met een loeier van een rif die zich op heerlijke wijze vermengt met een ronduit smerige old skool beat, waardoor plots heimwee naar Millionaire de kop op steekt. Beats blijken bovendien zowaar de sterke kant van The Ting Tings.
Tijdens “Hands” zorgt het duo ongegeneerd voor een clubbing-gevoel en komt daar nog verdacht goed mee weg. Misschien ligt hier wel de ware roeping van deze band: keihard beuken, met zo nu en dan een rif ertussen. En als dat niet werkt, dan is er nog altijd de broeierige aanpak zoals die met “We Walk” -het onmiskenbare hoogtepunt van de avond- opgeroepen wordt.
Helaas zorgen die stevige opstekers er niet voor dat een gevoel van middelmatigheid blijft hangen. Moest hier een cijfer op gekleefd worden, dan was het een 5. Bij momenten briljant, zo nu en dan bedroevend oninteressant. Niet het soort concert waarmee je geschiedenis schrijft, maar goed: Les Nuits zijn nog maar net begonnen. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.
