Vertrek
dan al eens op tijd naar Antwerpen, nog steeds krijg je geen
garantie op een parkeerplaatsje in de buurt van TRIX. Overal waar
er maar enigszins geparkeerd kan worden, grasperken en dergelijke
incluis, staan auto’s – met opvallend veel Nederlandse
nummerplaten. Ik val er dus na een heuse zoektocht pas binnen
wanneer voorprogramma Willow al halverwege zijn
voorlaatste nummer zit. Single ‘Gold’ klinkt live behoorlijk
krachtig en ook de afsluiter wordt strak en energiek gebracht.
Opvallende referenties als Bloc Party staan een echte eigen smoel
nog steeds een beetje in de weg, maar op basis van anderhalf nummer
laat de band zeker geen slechte indruk na.
En dan is het eventjes wachten geblazen tot de hoofdact aantreedt.
Enkele decorstukken worden intussen het podium opgedragen,
waaronder een bodybuilder, een tijger en een vrouwenbuste, allen
bedekt met kleine spiegeltjes – als een discobol, of hoe heet zo’n
ding? Verder staan er ook twee plastic bomen. Blauwe kerstlichtjes
en vlaggen van thuishaven Wales sieren de basversterker. Links en
rechts worden mensen steeds enthousiaster. Tijdens de pauze merk je
dan ook dat het publiek van heinde en ver komt. Naast eerder
genoemde Nederlanders, hoor ik naast me zelfs een groepje Britten –
ook zij zijn voorzien van de drakenvlag.
En dan gaat het licht uit en komen de drie Manic Street
Preachers en hun tourgitarist de bühne opgewandeld.
‘Motorcycle Emptiness’ zit er meteen boenk op. Een
behoorlijke lijst halve en hele hitjes volgen – niet vreemd, gezien
deze tour volledig in het teken staat van hun recent verschenen
compilatie. Het publiek is er niet rauwig om en ook ik moet
toegeven dat het voor een keer fijn is om uitsluitend singles
voorgeschoteld te krijgen. En na enige tijd moet je haast verbaasd
toegeven dat de groep een behoorlijk aantal hits gescoord heeft,
ook in ons landje.
Hoogtepunten zijn dan ook moeilijk te kiezen. Als we toch ons best
doen zijn er naast de opener ook nog ‘You Love Us’, ‘Revol’ en
vooral ‘There By The Grace Of God’. Enkel ‘Tsunami’, op plaat ook
al niet direct mijn favoriete song, weet me niet echt te bekoren,
maar misschien is dat wel muggenziften. Voor de rest is het immers
een bijzonder fijn concert. Zonder enige pretentie, met zichtbare
goesting en retestrak werken de heren zich doorheen hun
setlist. Er wordt voldoende tijd genomen voor communicatie met het
publiek en bassist Nicky Wire waagt zich zelfs enkele keren aan wat
stand-up comedy.
Met nog een flinke wandeling in het vooruitzicht en om de drukte
voor te zijn, besluit ik dat het na anderhalf uur welletjes is
geweest. Manic Street Preachers is still alive and kicking
– zoveel is duidelijk – en toont nogmaals hoe je veredelde
powerchord rock op torenhoog niveau brengt. En dat is meer
dan ik had durven hopen. Mocht Richey Edwards dus ergens daarboven
over uw schouder meelezen: je mag trots zijn op je maten. Na al die
jaren doen ze het nog steeds prima.
‘National Treasures’ is nu uit bij Sony
