De Arabische lente breidt uit naar het stripverhaal. In Zahra’s Paradise worden een reeks van blogstrips gebundeld. De auteurs werken uit noodzaak nog altijd onder een schuilnaam.
De auteurs, die onder de pseudoniemen Amir en Khalil actief zijn, liepen al langere tijd rond met het idee om de realiteit in Iran te gebruiken voor een fictief verhaal dat wel op een duidelijke manier bestaande wantoestanden aan de kaak wil stellen. Het is de Amerikaanse uitgever Mark Siegel die hen de gelegenheid biedt om hun werk via een blog stuksgewijs te publiceren. Tegelijkertijd legt hij de fundamenten voor een groot internationaal netwerk van uitgeverijen die allemaal mee in het project stappen. Sinds de publicatie van het boek in september in het Engels, volgden op korte tijd al tal van vertalingen. Het is ongelooflijk hoe snel deze graphic novel zijn weg over de hele wereld gevonden heeft. Met een premisse als deze is het logisch dat de internationale pers meteen hierop springt. Ondertussen blijven de auteurs hun identiteit geheim houden, terwijl ze op zoek zijn naar een uitgeverij die de strip in het Farsi wil uitbrengen om zo een verspreiding in Iran mogelijk te maken.
Wanneer Mehdi tijdens straatprotesten verdwijnt, gaat zijn familie op zoek naar de waarheid achter die mysterieuze verdwijning. Zijn moeder en broer botsen tegen zowat elke muur die er kan bestaan. Op elk vlak lijken ze gehinderd te worden: de overheid wil duidelijk stinkende potjes gedekt houden. Het regime houdt de bevolking zwaar onder druk. Net als in die andere Iraanse strip Persepolis willen ook de hoofdpersonages uit Zahra’s Paradise ontkomen aan die verdrukking. Marjane Satrapi gaat in haar strip meer in op de culturele verschillen, terwijl zij de repressie minder beschrijft. De humor die Satrapi in haar verhaal verwerkt, is in Zahra’s Paradise ook nagenoeg volledig afwezig. De kritiek op het regime is veel directer, wat de voorzichtigheid van de auteurs met hun identiteit ook mee verklaart.
De zoektocht van Mehdi’s broer en moeder leidt hen langs alle mogelijke administraties en politiediensten. Gaandeweg krijg je als lezer een breed beeld van de manieren waarop de repressie invloed heeft op het dagelijkse leven van de bevolking. Scenarist Amir slaagt erin om de absurditeit van de situatie in Iran heel sprekend te schetsen. De tekenstijl van Khalil is voldoende levendig om de vaart er in te houden. Met een statischer tekenaar was Zahra’s Paradise wellicht een harde, maar ook saaie aanklacht geworden. Dankzij de goede mix van scenarist en tekenaar is het album echter een knappe strip geworden. Wie er nog aan twijfelde dat de strip een relevant medium kan zijn, moet dus zeker Zahra’s Paradise lezen.
