Zeer plezierig om weten: ook op podium rockt het Amerikaanse
Cymbals Eat
Guitars een heel eind weg. Net als op de laatste worp van
lo-fireuzen No Age (‘Everything In Between’) wordt het gitaargeweld
op inventieve wijze gemixt met experiment, hier in de vorm van
pianoriedels en elektronisch achtergrondlawaai. Cymbals’ nummers
bevatten bovendien de compacte woede-in-zakformaat van bands als
Minutemen en de breed uitwaaierende scope van Girls en Felt.
Vooral fans van Pavement, echter, konden zich vanavond heerlijk
laven aan hun show in de Botanique, ofte: een staaltje alternatieve
ninetiesrock die met de tijd mee is geëvolueerd.
Grote troef van de band: zanger Joseph D’Agostino, een kerel die
het nu eenmaal niet kan helpen dat zijn stem geweldig op die van
Stephen Malkmus lijkt, maar die vooral een stevig potje kan zingen
– van toonvast en harmonieus krolt hij slinks naar furieus en
screamend en weer terug. Verder vinden de Cymbals, net als op plaat
(check als de bliksem het uitstekende ‘Lenses Alien’), het juiste
evenwicht tussen lo-fi rammen en klassiek songschrijven: de songs
kunnen al eens stevig gáán, maar je voelt dat de onderliggende
structuur alles strak in de hand houdt. Enige kritiek: de grandeur
van een échte grote (zoals No Age of met wat goede wil zelfs
Wavves) hebben de Cymbals (nog) niet.
Niettemin: als eerste show van het jaar kan dit tellen. Van een
jong, onbekend groepje verwachten wij doorgaans veel minder dat wat
Cymbals Eat Guitars vanavond liet zien. Hou ze in het oog, want met
een volgende worp (liefst een iets meer toegankelijke dan het
tamelijke hermetische ‘Lenses Alien’) zouden zij wel eens
publiekslievelingen kunnen worden, ook in België.
