Met het meesterlijke Unto The Locust nog vers in het achterhoofd en torenhoge verwachtingen waren we naar Vorst Nationaal vertrokken. En Machine Head stelde niet teleur, integendeel. Met de grote middelen zetten de Bay Area thrashers in een overdonderende bloedvorm de meest groteske metalshow van het jaar neer. Vergeet Iron Maiden, Metallica en Slipknot, Machine Head is de nieuwe metalband voor de massa.
Nochtans waren we er niet helemaal gerust op. Geruchten over een tegenvallende ticketverkoop werden kracht bijgezet door de verhuis van Machine Heads show in Nederland van het veel te grote Klokgebouw in Eindhoven naar de intiemere 013. De overkill aan concerten van de laatste jaren had naar verluidt ook de kaartenverkoop in België de nek omgedraaid. Toch tekenden een goede 3000 metalmaniakken present in de kille concertbunker. Maar het blijft iets te weinig. Opmerkelijk is dat de Amerikaanse metalgrootheid in andere landen wél arena’s kan uitverkopen.
Is Machine Head in de Lage Landen dan al over zijn hoogtepunt heen? Nah. Misschien zijn wij concertgangers gewoon late beslissers. Bovendien lag de ticketprijs behoorlijk hoog en waren de support acts, in Vorst niet meer dan muzikale borrelnootjes, niet om naar huis over te schrijven. Dat Robb Flynn en co tussen de nummers door op veelvuldig “Machine Fucking Head!”-gescandeer getrakteerd worden, is een bewijs dat ze nog op een trouwe aanhang kunnen rekenen. Voor de aanwezige jeugd is de band een beetje de Metallica of Pantera van deze moderne tijden, voor de metalbompa’s benadert Machine Head, misschien wel het beste van alle moderne metalbands, de oeragressie van hun grote eighties-helden.
Machine Head blies onlangs twintig kaarsjes uit en maakt nog steeds relevante albums, andere grootheden zijn een veel korter (creatief) leven beschoren. Unto The Locust is net als The Blackening een episch thrashpareltje, zo nodig nog meer bombastisch dan zijn alom geprezen voorganger. Met de Vorst Club als kleine arena levert de voorstelling van de nieuwe nummers een spectaculair plaatje op. De gebetonneerde geluidsmuren, extreem galmende bassen en epileptische lichtshow zetten de meezingbare stadionmetal in “Darkness Within” en “This is who we are” extra kracht bij. Vooral een harmonisch zingende band doet ons bij momenten van onze stoel vallen.
Ook de openingsnummers “I Am Hell” en “Be Still And Know” staan er meteen als een huis. Vanaf dan volgt een kogelregen van versplinterende riffs, virtuoze melodische passages en keiharde breaks. Zelfs de ietwat cheesy akoestische intermezzo’s kunnen doorheen de lompe sound piepen. “Imperium” is een vroege climax, en nog geen kleine ook. Emotie? Check. Passie? Check. Uitzinnige sfeer? Check. De eerste kolkende circle pit en bierdouches zijn een feit. Op het verschroeiende tempo van Dave McClains floortomgeroffel en razende dubbele basdrums en de verzengende riffs van de gitaartandem worden de nekwervels aan flarden geheadbangd. Ook het nieuwe “Locust” is een beest van een nummer waarop de massa wild tekeer gaat.
Worden we de non-stop beukende klassiekers-in-wording, voetbalhymnes van de fans en volksmennerij van een immer schuimbekkende Flynn dan nooit beu? Helemaal niet! Als we dan toch enkele minpuntjes moeten noemen: de huilende achtergrondvocalen van Duce in “This Is The End” (op album klinken ze veel zuiverder) en de cleane stem van Flynn die aan de start hoger in de geluidsmix kon. Dankzij een mooie afwisseling in de setlist slaat de verveling op geen enkel moment toe. Lang niet alle vroegere albums zijn geniaal, dus filtert Machine Head telkens de vetste klassiekers uit The Burning Red, Supercharger en The More Things Change. “The Blood, The Sweat, The Tears”, “Bulldozer” en “Ten Ton Hammer” zijn allemaal testosteronbommen en worden voorzien van in het oog springende projecties van de albumhoezen. Ook het beste uit Burn My Eyes (“Old” en “Davidian”) en The Blackening (zoals een daverend “Aesthetics Of Hate”) passeert de revue.
Geen Machine Head-optreden zonder de überagressieve afsluiter “Davidian”, een nummer dat net als “Ten Ton Hammer” en “Old” op massaal veel vuisten van de oude garde onthaald wordt. Machine Head bezorgde metalminnend België al veel hoogtepunten (Rock Ternat 2004, AB in 2004 en 2007, Vorst 2010, noem maar op) en doet dat in Vorst nog eens over. Bijna 17 jaar geleden speelden Flynn en co als support voor Slayer op dezelfde locatie, vandaag zouden we de rollen durven omkeren. Is Machine Head klaar voor een langverwacht headlinerslot op Graspop? Het antwoord is volmondig ja!
