Er zijn van die concerten die alle besef van tijd en ruimte wegnemen: dat van The Antlers in de Orangerie was er zo een. Als koolhydraten voor een atleet voedt dit optreden het hoofd daags nadien nog altijd, en eigenlijk is het achteraf makkelijker naar waarde te schatten dan op het moment zelf. Dit werd het concert dat het beloofde te worden, dat werd uitgesteld door de Pukkelpoptragedie, maar in Brussel het publiek vond dat het verdiende.
The Antlers zouden op Pukkelpop staan, een dag na die apocalyptische donderdag 18 augustus, op dat moment hun enige Belgisch concert. Het was dan ook geen wonder dat deze show in een mum van tijd en maanden van tevoren uitverkocht was. Het trio kan voortaan de setlist verrijken met nummers uit de recentste plaat Burst Apart, een sterke opvolger voor het aangrijpende en gewaardeerde Hospice uit 2009 en het eerste album dat door de huidige bezetting van a tot z is geschreven. Zelfs het producen gebeurde door toetsenist en knoppendraaier Darby Cicci. Dat de afdruk van deze plaat voelbaar zou zijn op de Orangerie was duidelijk, eerder dit jaar op het SXSW festival speelde de band namelijk de plaat integraal live. Voor de gelegenheid vergezelt Timothy Mislock als extra gitarist en bassist deze tour.
Ook mee op deze tour is Dry The River, de Britse band die het voorprogramma verzorgt en even technische problemen heeft, door eigen zeggen omdat ze met hun Britse stekkers de stopcontacten mismeesterd hebben. Afgezien van dit euvel kwijten de folkrockers zich met verve van hun taak. De single “No Rest” — op een album is het nog even wachten — lijkt min of meer een middenweg te zoeken tussen Fleet Foxes en Okkervil River, maar tijdens de finale wordt er toch een steviger vaatje opengetrokken. Het goede wat we van deze band hadden gehoord, wordt bevestigd en we zien ze zeer waarschijnlijk nog wel eens terug wanneer de plaat uit is, die nog voor dit jaar gepland is.
Wanneer “Parentheses” de set van The Antlers opent, lijkt het alsof er een mist op het publiek neervalt, die zich nummer per nummer meer vastzet rond de keel. Wie de albumversies van de nummers gewoon is, merkt dat de songs live grimmiger klinken, de drums agressiever en de elektronica aanweziger en zelfs dwingend. “Kettering” en “Atrophy” — de nummers van Hospice zijn vandaag in de minderheid — lijken nog trager dan op plaat en het accent van Peter Silbermans zanglijn ligt ook anders. Stellen dat deze aanpak niet per se een meerwaarde biedt is detailkritiek: het lijkt een bewuste keuze om ons met andere oren te laten luisteren en de stukjes van het Hospiceverhaal in de set te laten passen.
In “Corsicana”, een van de meest ingetogen momenten van de avond, krijgt de falsetstem van Silberman de nodige ruimte, die daar dankbaar gebruik van maakt: ”We lost our chance to run / Now the door’s too hot to touch / We should hold our breath with mouths together now”. Rillingen gaan vanavond waar rillingen zelden komen. Het daaropvolgende mantra van “Rolled Together” bewijst zich een uitstekende voedingsbodem om het nummer minuten lang aan te laten zwellen. Het is uiteindelijk “Putting The Dog To Sleep” dat mag afsluiten, niet toevallig ook het slotnummer van Burst Apart en het naar Antlersnormen sprankeltje hoop, te koesteren met mate. (”Put your trust in me / I’m not gonna die alone / I don’t think so”). Uiteraard dringt een bisronde zich op, dat verdient een publiek dat zich al de hele avond voorbeeldig gedraagt, stil is en de songs voldoende tijd geeft om uit te doven.
Met drie bisnummers wordt de krop in de keel compleet. “I Don’t Want Love” is aanvankelijk nog het toegankelijke broertje van dit trio, maar “Sylvia” en vooral het uitgesponnen “Epilogue” laten ons verweesd achter wanneer enkele seconden later de lichten aanspringen. The Antlers zijn meesters in het scheppen van sfeer, het zou zonde zijn dit alleen maar te omschrijven als psychedelisch of shoegaze of wat dan ook. Het contrast kan dan ook niet groter zijn met de r&b die nadien uit dezelfde boxen komt die daarnet nog de toegangspoort waren naar het universum dat The Antlers heet. De verwachtingen lagen hoog, maar werden ingelost. Dit wordt een grote band, groter dan we allemaal dachten.
