Op 10, 11 en 12 oktober 1968 speelde The Jimi Hendrix Experience in de Winterland Ballroom in San Francisco. De band speelde in totaal zes (6!) keer concerten die onderhand een mythische status hebben gekregen. De erven cashen vandaag in. Opnieuw.
Howla! Het is geleden van november 2010 dat voor het laatst een cd van Jimi Hendrix in de rekken belandde. Hoe is dat mogelijk? Oké, de release in kwestie, West Coast Seattle Boy: The Jimi Hendrix Anthology was een vier schijfjes tellende box, daar is een mens uiteraard een tijdje zoet mee. Langer dan met het in april van dat jaar verschenen onding — en beschamend genoeg als “elfde studioplaat van Jimi Hendrix” aangekondigde Valleys Of Neptune, in ieder geval.
Vandaag verrassen de erven van de ondertussen alweer 41 jaar geleden overleden muzikant ons met een, het kan écht niet op, vier cd’s tellende box die verslag uitbrengt van de concerten die The Jimi Hendrix Experience tussen 10 en 12 oktober 1968 gaf in de Winterland Ballroom in San Francisco; Winterland.
Wacht eens even. Jimi Hendrix. Winterland. Verscheen in 1987 al geen album Live At The Winterland? Een album dat opgenomen werd in dezelfde zaal, tijdens diezelfde oktoberdagen van ’68? En werd datzelfde album al geen tweede keer uitgebracht in 1992, met een, ook toen kon het niet op, drie nummers tellende bonus-cd? Het zal nog niet zijn!
Worden we hier bekocht waar we bij staan? Ook dat zal nog niet zijn! Uiteraard overtreft deze uitgave in alles zijn voorgangers uit de jaren tachtig en negentig: hoesje, geluidskwaliteit, hoeveelheid songs, de prijs: wie Live At Winterland naast Winterland legt, hoeft niet lang te twijfelen, toch als enkel het fan-zijn een bepalende factor is.
Enfin, dat hebben we eerlijkheidshalve van horen zeggen, want naast de vier schijfjes tellende box is er eveneens, net zoals vorig jaar bij West Coast Seattle Boy, een enkele cd-versie, een soortement samenvatting van het geheel. En dat is de versie waar goddeau het mee doet.
Wat goddeau daar van vindt? Dat het tijd is om tot de essentie door te dringen, en die is: Jimi Hendrix is briljant. Daarmee vertellen we niks nieuws, maar Winterland drukt ons nu eenmaal nogal nadrukkelijk met de neus op de feiten, geen geringe prestatie voor een artiest die na zijn overlijden meer platen uitbracht dan tijdens zijn leven.
Hoewel oververzadiging om de hoek loert, pakt The Jimi Hendrix Experience hier, zelfs met overbekend materiaal als Fire of Hey Joe knoertehard uit. Of hoor hoe Hendrix bijna twaalf minuten lang zichzelf en zijn band naar ongekende hoogten stuwt met Bob Dylans “Like A Rolling Stone”.
Dat Hendrix in de vier decennia na zijn dood ontelbare keren gerecycleerd is en onderhand fungeert als peetvader van overjaarse hippies mag een remming zijn om het werk van de man spontaan op te leggen, maar wanneer een even trage als zinderende versie van “Little Wing” langskomt, vallen al die vervelende connotaties zonder meer weg. En probeer maar eens je niet te laten meeslepen door knallers als “Purple Haze” of “Voodoo Child (Slight Return)”, die hier in ziedende versies aanwezig zijn.
Goed, er kunnen vragen gesteld worden bij de noodzaak van nog maar eens een liveplaat van Jimi Hendrix, zeker als het gaat om een album dat al twee keer eerder verschenen is. Maar, wie even besluit niet op de perverse zakelijke kant te letten, kan er niet omheen dat dit een joekel van een liveregistratie is, van een band op het toppunt van zijn kunnen. Die als een beetje Jimi Hendrix-fan niet gehoord hebben, zou ronduit zonde zijn.
