“Waarom is deze band in godsnaam niet bekender?”; het flitst ons een paar keer door het hoofd vanavond. Na het naar hun normen wat ondermaatse Walk The River slaat Guillemots immers terug met een concert dat alle reserves van tafel veegt. Zelden hoorden we een groep waar alles zo bij klopte.
Nochtans is het Guillemots niet voor de wind gegaan. In 2006 werd de groep nog wel met veel enthousiasme voor het voetlicht gekatapulteerd op basis van het straffe debuut Through The Window Pane, drie jaar later flopte opvolger Red ondanks de steun van een grote platenfirma genadeloos. Onterecht, wat ons betreft: zelden hoorden we zo’n perfect uitgevoerde exuberante mix van pop, musical, R&B en alles wat nog los en vast zit.
Het was dus back to basics voor de groep, en dat betekent: een wat duffe singersongwriterplaat voor frontman Fyfe Dangerfield, en vervolgens op een klein label die moeilijke derde; Walk The River. Het werd een plaat waarop de groep te weinig op zijn sterkte — euforische pop met sublieme arrangementen — speelde, en te veel leunde op de deze keer niet altijd even sterke songs van Dangerfield. Zeggen dat onze verwachtingen voor het concert in de Botanique — waar de groep drie jaar geleden genadeloos de mist in ging — hooggespannen waren, zou een leugen zijn.
Het duurt een halve minuut voor we dat vergeten zijn; de tijd om ons te realiseren dat de groep het lef heeft om met “Don’t Look Down” tergend traag en ingetogen te openen. Als een smeulende veenbrand gloeit het nummer echter op, tot het ontploft met de kracht van een vulkaanuitbarsting. Guillemots staat op scherp en lijkt zelfs met een revanchistische, norse attitude op het podium te staan: volledig ondergedompeld in de muziek, die door MC Lord Magrão van een postrockig laagje gitaareffecten wordt voorzien.
Wanneer de groep zich zonder commentaar in “Go Away” lanceert, noteren we zelfs even “progrock” in ons boekje; tempowisselingen, brute uithalen, onvoorspelbare wendingen. Iemand vermeldt Sonic Youth. Het is van een onvoorspelbaarheid die je doet afvragen of dit wel de band is die vorige lente Walk The River in je bus dropte. Het is exorcisme, spannend, maar het blijft niet duren. Net wanneer je geaccepteerd hebt dat het wel eens lastig om volgen kan worden vanavond, zet Dangerfield zich achter de piano voor de loepzuiver gebrachte ballad “Made-Up Love Song #43”; vanaf nu krijgen we liedjes.
U hoort ons niet klagen bij bijvoorbeeld “If The World Ends”, waarin Magrão nog maar eens mag bewijzen hoe belangrijk hij is; hij is het die de nummers hun eigenzinnige textuur geeft, de klassieke songschrijverij van Dangerfield — die ondertussen opnieuw zijn enthousiast dankbare zelf is — van genoeg tandjes voorziet. Al blijft het soms ook bij klassiekers rocken met “Vermillion” of single “The Basket”. Knap is ook de mondharmonica-intro die “Words” langzaam leven in blaast.
Slechts even wordt naar de extreme kanten van Red teruggegrepen, maar het staccato, bijna bijtende “Kriss Kross” is een overtuigend pleidooi voor die kant van de groep. Guillemots werd aanvankelijk niet voor niets voor een nieuwe Arcade Fire versleten; uitbundigheid is hen niet vreemd. En die momenten blijven de hoogtepunten van de set: het spontaan tot polonaise oproepende “Trains To Brazil” of het van hartstocht overlopende, elf minuten durende epos “Sao Paulo”, dat van ingetogen naar sambafeest gaat.
En dan hebben we het nog niet gehad over de momenten dat Dangerfield de sterren van de hemel zingt. “I Must Be A Lover” is zo’n moment, maar vooral “I Don’t Feel Amazing”, een verloren gelopen U2-ballad die hij solo op akoestische gitaar brengt. Op zo’n momenten weet Bono dat hij er een geduchte concurrent bij heeft. Dangerfield is één van de sterkste zangers van zijn generatie, en hij zou dat meer moeten beseffen.
Ergens durven we het jammer vinden dat Guillemots niet verder bouwt op die eerste twee nummers, maar dat is detailkritiek na een concert waarin achteloos met de spierballen werd gerold. Dit was blijk geven van talent en daar eigenlijk niet om malen; zonder frustratie de weinige fans die er zijn koesteren en hen warm onthalen. Er zijn weinig groepen die zo genereus zijn. Geloof ons, Guillemots hoort in uw hart.
Ook dat van u. Jawel.
