Een
live-optreden van een deejay in de Ancienne Belgique. U krijgt al
spontane rillingen? Menig muziekliefhebber zou ongetwijfeld eens in
de haren krabben en weigerachtig knikken. Toch was het een heuse
stormloop om een ticketje te bemachtigen voor Amon Tobins concert.
Wat is er in hemelsnaam aan de hand met de wereld? Het Braziliaanse
godenkind brengt u ongetwijfeld op andere gedachten. Zijn vorige
passage staat nog
steeds in het geheugen gegrift – een van de meest legendarische
concerten van het voorbije decennium – en nu is het opnieuw van
dat. In 2007 was het omwille van het bejubelde album ‘Foley Room‘. Ditmaal
neemt Amon Tobin een kleine gok met het abstracte en hermetische
‘ISAM‘.
Om acht uur was de zaal nog nauwelijks gevuld om het voorprogramma
Shuttle aan het werk zien. Niet verwonderlijk,
want de drie kwart durende set van de Amerikaanse deejay gaf
voornamelijk aanleiding tot tandengeknars en ergernis. Hoe valt
Shuttle te omschrijven? Weinig passie of uitstraling (nerd
alert), geen aanleiding tot dansen, geen gevoel van opwinding
en al zeker geen foutloze prestatie. De beatsynchronisaties waren
soms wat ongelukkig en het geheel was een flets mengsel van
eigentijdse stijlen (kuch-dubstep-kuch). Nattevingerwerk op een
draaitafel. Het tweede deel van de set was iets boeiender, met
strakkere en gedurfdere beats. Shuttle kon al bij al nauwelijks
overtuigen. De jonge knaap bleek vooral een mismatch in
combinatie met Amon Tobin. De bovenbouw van zijn muziek was
kitscherig – denk aan cheape techno – zonder echt van het
vaste stramien af te wijken. Een beurt om snel te vergeten. Met een
matig applausje als gevolg.
De eenvoudige set-up van het voorprogramma werd ingeruild voor een
gitzwart podium en een grootse constructie die verborgen zat achter
een gordijn. Verwondering alom toen Amon Tobin
zijn opwachting maakte onder luid gejuich van het publiek. Niet als
deejay aan een gewone draaitafel maar ‘opgesloten’ in een glazen
hok in een driedimensionale muur met grillige vormen. Een
beamer projecteerde vanop afstand de visuele hoogstandjes
en bracht Tobins muziek tot leven. De Braziliaan is niet vies van
een beetje postmodernisme: de constructie leek een subtiele
verwijzing naar ‘The Wall’ van Pink Floyd maar droeg de hybride
stempel (een bricolage) van zijn meester. Het openingsstuk
ontplooide de muziek van ‘ISAM’ volledig. De live-uitvoering stond
in schril constrast met de albumversie. Niet zozeer dat de muziek
verschilde maar de visuele uitwerking gaf een volstrekt nieuwe
dimensie aan Tobins laatste project. Tracks zoals ‘Piece of Paper’,
‘Surge’ en ‘Goto 10’ gaven op het album vooral een abstracte en
onthechte indruk. Pas met het visuele spektakel dat uit de
projector kwam, vielen alle puzzelstukjes bij elkaar.
De sterrenhemel is helder waar te nemen. Plots wordt het duidelijk
dat ‘ISAM’ pas volledig in deze context tot leven kan komen. Amon
Tobin herwerkte het album in een nieuwe volgorde en kleefde er een
bijzonder boeiende beeldlaag op. Melkwegstelsels, militaire
machinerie, vuurvliegjes, space wars, en noem maar op. De
kracht van de verbeelding volstond. Een makkelijke beleving was het
niet. Na een klein uur van audiovisuele overdaad begon de
uitputting al toe te slaan. Amon Tobin bestreed de luisteraar op
verschillende fronten, met loodzware beats, hypergeflipte weefsels
en visuele knallers. Het heupwiegende ‘Kitty Cat’ bood een fijn
moment van verpozing.
Het was fijn om vast te stellen dat de Braziliaan wat materiaal van
‘Supermodified‘ en
‘Foley Room’ ontleende om in een nieuw jasje doorheen de set te
verwerken. De aanwezigen kregen bijvoorbeeld een heavy
versie van ‘Four Ton Mantis’ voorgeschoteld, die duidelijk was
aangepast aan de muziekstijlen van 2010. Steviger qua beats, met
een vleugje dubstep erbij. Opmerkelijk was verder nog ‘Slowly’, dat
eveneens anders aanvoelde dan de originele versie, en het verfijnde
‘Lost & Found’.
Het concert van Amon Tobin bracht een convergentie van beeld en
muziek. Via de visuele projecties kwam de rijkdom van ‘ISAM’
volledig tot leven. Alleen werd dat alles abrupt beëindigd. Na één
uur en twintig minuten was het over and out. Het publiek
verwachte meer en drong nog minutenlang aan. Tobins verhaal bleek
uitverteld en de gordijnen gingen dicht. Zonde.
http://www.amontobin.com
